Berichten

Mijn mening over de film Me Before You

Afgelopen weekend ben ik naar de film Me Before You geweest. Ik had via kennissen al begrepen dat het een erg mooie film was en wilde zelf ook graag beoordelen in hoeverre deze film een verfilming van het echte leven is.

Boodschap van de film

Het verhaal gaat over jongeman Will Traynor (Sam Claflin) die aangereden wordt door een motor en hierdoor een hoge dwarslaesie oploopt. Voor het ongeluk had hij een succesvolle carrière in de bancaire wereld. Door het ongeluk is hij echter zijn levenslust verloren. Naast de verpleegkundige zorg die hij krijgt, huurt zijn moeder de zojuist ontslagen Louisa Clark (Emilia Clarke) in om haar zoon op te vrolijken. De eerste ontmoetingen tussen Will en Louisa verlopen moeizaam, maar langzaam beginnen ze naar elkaar toe te groeien.

Op een dag verteld Will over het leven dat hij voorheen leefde en vraagt Louisa naar haar ambities. Hij spreekt in deze scène de volgende woorden uit die voor mij de boodschap van de gehele film vertelt:

“You only get one life. It’s actually your duty to live it as fully as possible.”

Omdat Louisa wil dat Will zijn levensvreugde hervindt, stelt zij een zogenoemde bucketlist voor hem samen die ze gezamenlijk gaan afwerken. Zo gaan ze samen met zijn verpleegkundige Nathan (Stephen Peacocke) naar de paardenraces, waar Will met zijn elektrische rolstoel vast komt te zitten in de modder en tegen zijn zin in hulp moet vragen om hieruit te komen, en gaan ze met zijn drieën op vakantie naar een vijf sterren resort waar de liefde tussen Will en Louisa alleen maar groeit.

Tijdens deze reis verteld Will aan Louisa dat hij zijn leven wil beëindigen (via geassisteerde zelfmoord), omdat hij niet kan dealen met zijn nieuwe situatie, en vraagt of Louisa hem hierin wil steunen. Louisa verzekerd hem ervan dat zij het totaal niet erg vindt dat Will in een rolstoel zit en dat hij haar gelukkig maakt. Zij hoopt dat Will afziet van zijn plan. Will wil niet dat Louisa haar hele leven om hem laat draaien. Hij geeft als reden: “I don’t want you to miss all the things that someone else could give you.” Ondanks het grote verdriet van Louisa zet Will zijn plan door. Hij laat aan Louisa zijn vermogen na, zodat zij haar dromen waar kan maken. Dit is het einde van de film.

Vergelijking met mijn leven

Ik vond het een erg indrukwekkende film. Veel zaken zijn vergelijkbaar met mijn situatie, hoewel de handicap erg verschilt met die van mij. Will heeft een dwarslaesie terwijl ik beperkingen heb door niet aangeboren hersenletsel. Het grootste verschil tussen onze handicaps is dat Will vanaf zijn borst geen gevoel meer heeft en niets kan bewegen, terwijl ik wel overal in mijn lichaam gevoel heb en mijn armen goed kan gebruiken.

De film heeft veel humor, waardoor het voor iedereen een aangename film is om naar te kijken. Zo doet het moment dat Will met zijn elektrische rolstoel vast zit in de modder me denken aan dat ik met een vriendin naar het strand ging en ik vervolgens op de terugweg met mijn elektrische rolstoel vast zat in het gras, omdat de drempel om de verharde weg op te komen te hoog was! Zes sterke voorbijgangers hebben mij toen met rolstoel en al het pad op getild. Mijn vriendin en ik kunnen hier zeker de humor van inzien, terwijl Will direct naar huis wilde omdat hij te veel geconfronteerd werd met wat hij niet meer kan. Hier kon ik mij totaal niet in herkennen. Ik ben juist iedere dag blij en dankbaar dat ik zulke momenten kan meemaken! Hierdoor heb ik het gevoel dat ik leef! Je kunt wel altijd in je veilige huisje blijven zitten, waar alles keurig op jou is aangepast, maar hierdoor ontdek je de wereld niet. Het leven heeft positieve en negatieve kanten, maar is zeker de moeite waard!

Liefde

Het liefdesverhaal van deze film vind ik heel erg mooi. Hoe de onvoorwaardelijke liefde van Louisa voor Will groeit, is bijzonder. Ook hoe zij met elkaar omgaan is heel speciaal. Tijdens de bruiloft van de ex-vriendin van Will, vraagt Louisa: “Gaan we nog dansen?” Will
kijkt haar niet begrijpend aan en Louisa gaat op zijn schoot zitten en zegt: “Kom op, dan hebben die lui morgen ook iets om over te praten.” Dit is precies hoe mijn vrienden met mij omgaan. We ondernemen leuke dingen en trekken ons niets aan van wat andere mensen van ons vinden.

Een liefdesrelatie is echter wel anders dan een vriendschappelijke relatie. De gedachte van Will dat hij niet wil dat Louisa dingen mist die andere mannen haar wel zouden kunnen geven, herken ik maar al te goed. Dit heeft naar mijn mening alles te maken met zelfacceptatie, maar je kunt jezelf op relationeel vlak pas accepteren als je een relatie hebt en kunt oefenen met gebeurtenissen. Net als de man in deze film heb ik in relaties vaak het gevoel gehad dat ik mijn partner tekort doe of dingen ontneem doordat ik een beperking heb. Soms vonden mijn partners dit ook, soms ook helemaal niet. Ik denk dat iemand in een rolstoel prima een relatie kan hebben met een lopend iemand, maar dat je elkaar wel de ruimte moet geven om elkaars eigen dingen te kunnen doen. Maar dat geldt uiteraard voor iedere relatie.

De film Me Before You is een prachtige film en geeft mensen weer een beetje meer inzicht in hoe leven met een beperking is. Hoewel je hoopt dat het verhaal een andere wending neemt en op een andere manier eindigt, is het zeker een aanrader om deze film te gaan bekijken in de bioscoop.

Film informatie

Titel: Me Before You
Regie: Thea Sharrock
Cast: Emilia Clarke, Sam Claflin, Janet McTeer, Charles Dance
Speelduur:  110 minuten
Releasejaar: 2016


Volg mij op sociale media!

/0 Reacties/door

De wet van Murphy

Als je me een beetje kent, weet je dat ik geen klager ben. Ik sta positief in het leven en zie het goede in alles en iedereen! Maar sinds mijn rolstoel vorige week kapot is gegaan (en dit keer echt goed stuk), is mijn wereldje best wel klein geworden. En tot overmaat van ramp ging de voetplaat van mijn elektrische rolstoel (mijn reserve rolstoel) ook nog stuk! Wat een boel tegenslagen tegelijk! Zoals Murphy zei: “Anything that can go wrong, will go wrong.”

Vorige week donderdag stond ik in de badkamer en na het opdoen van mijn make-up draaide ik mij om om naar de woonkamer te rijden toen mijn wiel van mijn rolstoel schoot. Het voelde alsof de as van het wiel uit het mechanisme schoot. Het wiel bleef in 45 graden tegen mijn rolstoel staan wat ervoor zorgde dat ik niet omviel en uit de rolstoel op de grond viel. Ik drukte direct op het alarm wat ik bevestigd heb aan mijn rolstoel en binnen 5 minuten waren er 2 assistenten van Fokus aanwezig. Ik wilde het wiel terug bevestigen aan mijn stoel, maar dit bleek niet mogelijk te zijn omdat het systeem van mijn stoel afgebroken was! Ik ben vervolgens in mijn elektrische rolstoel gaan zitten en heb direct Welzorg gebeld. Binnen 3 uur was er een monteur, maar helaas moest hij constateren dat hij het niet direct kon maken omdat er een onderdeel besteld moest worden.

Gelukkig werkte ik die dag thuis en konden mijn afspraken die dag gewoon doorgaan, want ik kon redelijk goed werken vanuit mijn elektrische rolstoel. Alleen hield ik dit niet lang vol, omdat deze rolstoel een stuk hoger is dan de handbewogen rolstoel en ik hierdoor met een gebogen rug achter mijn laptop zat. Ook kan ik met de elektrische rolstoel niet onder mijn verlaagde aanrecht, dus het niet kunnen koken was een groter probleem. En de hele week eten bestellen leek mij ook geen goed idee nu ik probeer gezond te leven en aan mijn conditie te werken.

De eerste paar dagen waren een regelrechte ramp voor mij en het liefst bleef ik die dagen de hele dag in bed (hier had ik het minste pijn), maar na 5 à 6 dagen begon het zowaar te wennen dat mijn elektrische rolstoel mijn nieuwe vervoersmiddel was geworden en dat ik gewoon wat vaker moest rusten op de dag.

Nadat ik met veel moeite geaccepteerd had dat ik mijn fijnste rolstoel voorlopig nog niet terug zou hebben, omdat het minimaal een week duurt voordat het onderdeel geleverd zou zijn, en ik met mijn werkgever besproken had om thuis te werken leek alles weer een beetje ritme te krijgen. Maar toen ik afgelopen donderdag na een paar uur werken op de bank weer in mijn elektrische rolstoel stapte, brak mijn voetplaat gedeeltelijk af! Ik heb direct het onderhoudsbedrijf gebeld en met veel smeken kwam er de volgende dag een monteur langs. Hij constateerde dat er een onderdeel van de voetplaat gebroken was en dat ook hier een onderdeel voor besteld moest worden. Vervolgens werd ik gebeld door het bedrijf dat mijn handbewogen rolstoel gaat repareren om hier een afspraak voor te maken. Dit is pas op zijn vroegst volgende week vrijdag mogelijk. Dus dat wordt nog een weekje behelpen!

Dat mijn rolstoelen stuk gaan, is voor mij nog niet eens het grootste probleem. Wat ik vooral lastig vind is dat ik nu veel meer hulp nodig heb dan normaal. Een voorbeeld: Mijn mobiele telefoon viel op de grond. Normaal gesproken kan ik deze zelf oprapen vanuit mijn handbewogen rolstoel. Doordat ik nu in mijn elektrische rolstoel zat en deze veel hoger is, kon ik er niet bij. Ik probeerde met een flesje water de mobiel te verplaatsen, zodat ik er wellicht wel bij zou kunnen. Uiteindelijk viel ook het flesje water op de grond en ik bijna uit mijn rolstoel waardoor ik afhankelijk was van de hulp van Fokus om de spullen op te rapen. Als je dit normaal zelf kunt, is het niet fijn om nu hulp te moeten vragen. Het voelt heel passief en dat is voor zo’n actieve tante als ik maar moeilijk te accepteren.

Om wel in beweging te blijven en de pijn in mijn rug tegen te gaan, ga ik nu regelmatig handbiken. Zo heb ik toch het gevoel dat ik fit blijf, ben ik de deur even uit en kan ik mijn gedachten verzetten. Gelukkig is het heerlijk weer! Hopelijk is volgende week het grootste probleem weer opgelost en kan ik weer in mijn actieve rolstoel. Dan kan ik mijn normale leven weer oppakken.


Volg mij op sociale media!

/0 Reacties/door

Perspectief

Het jaar 2013 is voor mij erg verdrietig geëindigd: heftige gesprekken in het revalidatiecentrum die ook een mentaal proces in gang hebben gezet en mijn relatie die ten einde liep. Op oudjaarsavond heb ik besloten dat 2014 mijn jaar zou gaan worden en dat er een hoop positieve dingen gaan gebeuren. Zo hoop ik in maart mijn revalidatietraject in De Hoogstraat af te kunnen sluiten en weer op zoek te gaan naar een baan waar ik mijn kwaliteiten optimaal kan benutten. Ook hoop ik mijn energie weer hervonden te hebben om weer veel leuke dingen te gaan doen en te genieten van het leven!

Het mentale proces wat bij mij in gang gezet is door de revalidatie heeft te maken met het accepteren van wat gebeurd is en verder gaan met de mogelijkheden die je wel hebt. Sinds ik in 2012 op mezelf ben gaan wonen, zijn er veel nieuwe mensen in mijn leven gekomen. Hier ben ik heel erg dankbaar voor en zij zijn een hele grote steun. Maar af en toe is het lastig om uit te leggen wat je allemaal meegemaakt hebt om te komen waar je nu bent. Dit was ook één van de lastige dingen in mijn relatie. Daarom ben ik de afgelopen tijd meerdere mensen op gaan zoeken die mij al mijn hele leven kennen en of die mij in ieder geval al kenden in de tijd van het auto-ongeluk in 1996.

Ik heb vooral gesprekken gevoerd met familieleden: mijn ouders, mijn nicht en mijn oom en tante. Ik vind het fijn om te horen hoe zij de periode van het ongeluk en mijn eerste revalidatie ervaren hebben en hoe ze mijn houding ervaren hebben in die periode. Hierdoor kan ik beter begrijpen waarom mijn huidige revalidatieperiode zo confronterend is voor mij. Ik ben heel erg dankbaar voor de mooie gesprekken die ik over dit onderwerp heb met mensen die mij lief zijn.

Op dit moment ben ik ook heel erg bezig met mijn toekomst. Ik droom er al jaren van om zangles te hebben en mijn stem optimaal te kunnen benutten en al mijn gevoel te kunnen leggen in een liedje. Daarom heb ik aan het begin van dit jaar de stap gewaagd en me ingeschreven voor een kennismakingsles bij Vocal Center. Tijdens deze les heb ik zo ontzettend veel geleerd, zoals de reden waarom ik makkelijker kan zingen dan praten. Dit is zeker iets waar ik mee door wil gaan en past uitstekend bij de dingen die ik graag zou willen doen in de toekomst, zoals nog meer presentaties en trainingen geven.

Ook ben ik begonnen met een loopbaantraject bij Boogh Arbeidsre-integratie, een re-integratiebureau dat gespecialiseerd is in Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH). Dit is een vervolg op mijn revalidatietraject bij De Hoogstraat. Door middel van gesprekken krijg ik opnieuw inzicht in mijn kwaliteiten en valkuilen en de voorwaarden die nodig zijn om zo weinig mogelijk last te hebben van mijn NAH en om hier op een goede manier mee om te gaan. Tot nu toe word ik hier erg blij van en neemt mijn zelfvertrouwen iedere week weer een stukje toe! Ook ben ik me aan het verdiepen in functies en taken die bij deze functies horen en die me aanspreken om zo nog duidelijker in kaart te brengen in wat voor baan ik helemaal op mijn plek zit.

Ik houd jullie op de hoogte!


Volg mij op sociale media!

/0 Reacties/door

Er is eigenlijk niets veranderd

Normaal gesproken wil ik voor mijn blogs titels bedenken die kracht en positiviteit oproepen bij mensen en uitnodigen om mijn blog te gaan lezen. Ondanks dat de eerste indruk bij deze titel wellicht niet erg positief is, heb ik er wel degelijk een positieve achterliggende gedachte bij.

Vorige week heb ik een gesprek met de revalidatiearts, mijn ergotherapeut en fysiotherapeut gevoerd. Voor mij was dit een erg heftig gesprek. De afgelopen weken zijn we tot de conclusie gekomen dat het herstel van mijn overbelaste rug erg langzaam gaat en dat er andere oorzaken zijn dan alleen overbelasting.

Mijn fysiotherapeut heeft mijn rug en armen onderzocht en voelt en ziet hierbij veel beperkingen, zoals spasme in mijn armen en handen. Daarnaast ben ik al vanaf mei aan het fitnessen, maar is mijn spierkracht niet zoveel toegenomen als dat we gehoopt hadden. Het is heel goed mogelijk dat door de hersenbeschadiging als gevolg van het auto-ongeluk d.d. 24-12-1996 spiergroepen in mijn armen niet meer aangestuurd worden door mijn hersenen. Doordat het moeilijk is om de spieren in mijn armen nog meer te trainen en sterker te maken, zal het in de toekomst lastig blijven voor mij om zelf mijn rolstoel voort te bewegen op de manier waarop ik dat nu doe. Als ik doorga op de manier waarop ik dat nu doe (dat houdt in: in een handbewogen rolstoel waarbij ik zelf moet rijden) zal er in de komende jaren veel slijtage optreden aan met name mijn schouders. Om die reden hebben mijn ergotherapeut en fysiotherapeut om ook eens een passing met een elektrische rolstoel te doen en deze optie serieus te overwegen.

Het bericht over het feit dat er spieren in mijn armen niet meer aangestuurd worden door mijn hersenletsel heb ik nog nooit eerder op zo’n manier gehoord en daarom kwam dit bij mij erg hard aan. Het voelde alsof mijn wereld instortte en als een achteruitgang. Vragen die bij mij opkwamen, waren: Hoe kan het dat we hier nu pas achter komen? Heb ik hier nu de afgelopen jaren zo hard voor getraind? In eerste instantie kwamen er veel emoties bij mij los, maar daarna ging ik heel veel vragen stellen aan mijn therapeuten om meer duidelijkheid te krijgen.

Omdat ik zo jong was toen ik het ongeluk kreeg, heb ik de beperkingen die ik in mijn armen heb nooit zo erg gerealiseerd. Voor mij was dit gewoon de werking van mijn lichaam en daar heb ik nooit echt over nagedacht. Mijn ouders, ik en de artsen waren eigenlijk alleen maar met mijn benen bezig om te kijken op welke manier we deze weer recht zouden kunnen krijgen (de spieren in mijn knieholte zijn verkort waardoor mijn benen niet meer helemaal recht kunnen) en op welke manier ik misschien nog een paar stapjes zou kunnen zetten met krukken of een looprek. Ook heb ik nooit zulke heftige pijnklachten aan mijn rug en armen gehad als het laatste jaar.

Nu ik dit allemaal weet, realiseer ik mij ook dat de kans steeds kleiner wordt dat ik ooit nog uit de rolstoel zal kunnen komen. In mijn tienerjaren heb ik altijd twee sporen bewandeld: enerzijds mijn school en studie, omdat ik daar sowieso goede resultaten in kon behalen, maar daarnaast heb ik altijd veel tijd en energie aan mijn revalidatie besteed. Dit heb ik allereerst gedaan vanuit de gedachte dat mijn beperkingen niet erger mogen worden dan dat ze nu zijn en dat ik wil blijven kunnen wat ik nu kan, maar anderzijds was er altijd nog de hoop ooit nog te kunnen lopen. Al zijn het maar een paar stapjes. Na vorige week is er een hele andere periode aangebroken in mijn leven, namelijk die van acceptatie. Wellicht ben ik nu op het moment aangekomen in mijn leven dat ik dingen uit het verleden los moet laten om me vol positieve energie te kunnen richten op de toekomst en de dromen die ik nog wil verwezenlijken.

Afgelopen week heb ik een ongelofelijk emotionele week achter de rug, waarin ik gelukkig veel steun heb gekregen van mijn ouders, vriendje, vrienden, vriendinnen en het revalidatiecentrum. Op dit moment probeer ik alles weer vanuit een positiever perspectief te bekijken en stukje bij beetje gaat dat ook wel lukken. Hetgeen wat mijn maatschappelijk werkster vorige week zei, komt nu steeds in mijn gedachten naar boven. Zij zei: “Er is eigenlijk niets veranderd. Het enige verschil tussen nu en vanmorgen is dat je nu meer weet dan toen. Maar je bent nog steeds dezelfde Manon en jouw beperkingen zijn nog hetzelfde als vanmorgen.” Hier ben ik het helemaal mee eens.

Uiteraard houd ik jullie op de hoogte over het verdere verloop van mijn revalidatietraject en welke nieuwe rolstoel het gaat worden e.d. Ik hoop dat ik door het delen van mijn verhaal een steun kan zijn voor mensen die hetzelfde meemaken of die voor andere moeilijke keuzes staan in hun leven. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen. Ik ben echt diep onder de indruk van de steun die ik van alle kanten krijg. Ook van mensen die het zelf helemaal niet door hebben, maar die voor mij heel bijzonder zijn.


Volg mij op sociale media!

/2 Reacties/door

De kracht van positiviteit

Bijna 2 maanden ben ik nu bezig met mijn revalidatietraject bij revalidatiecentrum De Hoogstraat. Ik merk bij mezelf dat de vooruitgang erg langzaam gaat, maar ik accepteer dit en ben al heel erg blij dat er herstel is! Mijn grootste en meest bijzondere ontwikkelingen wil ik met jullie delen.

In mijn vorige blog schreef ik dat ik het nog lastig vind om te accepteren dat ik veel moet rusten. Dit vind ik nog steeds een lastig punt, maar ik merk nu wel dat het goed voor me is en dat een (half) uurtje rust er voor zorgt dat ik de rest van de dag de dingen kan doen die ik graag zou willen. Wat dat betreft heb ik de afgelopen weken geleerd om meer naar mijn lichaam te luisteren. Voorheen was ik een persoon die doorging met alle dingen die ze moest doen, omdat ik wilde dat andere mensen het goed en naar hun zin hadden. Maar hierbij vergat ik mijzelf en ben ik in de overbelaste fase beland en kreeg ik een burn-out. Mijn therapeuten hebben mij geleerd dat als ik nu niet naar mijzelf luister, ik in de toekomst andere mensen ook niet meer gelukkig kan maken.

Omdat ik veel moet rusten, ben ik vaak alleen. Dit vond ik in het verleden vreselijk, omdat ik geconfronteerd word met mezelf. De afgelopen weken heb ik geleerd om deze ME-time positief te benutten. Dit doe ik door bijvoorbeeld heel veel te lezen. Ik heb het boek De helende kracht van acceptatie van Annemarie Postma gelezen en hier heb ik ontzettend veel van geleerd. Samen met de gesprekken bij mijn maatschappelijk werkster heeft dit mij veel inzicht gegeven in de wijze waarop ik in het verleden en nu tegen mijn beperking aankijk. In het verhaal van Annemarie herkende ik veel van de houding die mijn ouders en ik in het verleden gehanteerd hebben ten aanzien van mijn beperking en mijn revalidatie. Op dit moment merk ik dat ik er anders naar ben gaan kijken. Dit komt mede doordat ik de afgelopen jaren de focus gelegd heb op mijn studie en werk en niet zozeer op mijn revalidatie. Ik heb de situatie al meer geaccepteerd zoals deze is en zie in dat ik ondanks mijn beperking nog heel veel dingen wel kan. Dit betekent niet dat ik niet blijf hopen of zoeken naar mogelijkheden om weer een paar stapjes te kunnen lopen, al is het met een looprek of krukken. Ik probeer nu van mijn beperking iets positiefs te maken.

Voor mij blijft het uitgangspunt dat God of het Universum hier een bedoeling mee zal hebben. Het is niet voor niets dat ik na 4 weken in coma te hebben gelegen weer wakker ben geworden tegen alle verwachtingen van de artsen in. Waarschijnlijk heb ik mijn taak in dit leven nog niet volbracht. Daarnaast begint het nu meer tot me door te dringen wat er de afgelopen jaren allemaal gebeurd is in mijn leven en wat dit met me gedaan heeft. Met het doorzettingsvermogen dat ik met de revalidatie in 1997 opgebouwd heb, heb ik nu ook mijn HBO-studie in 4 jaar kunnen afronden, een eigen appartement kunnen realiseren en heb ik de moed en de kracht om dit intensieve revalidatietraject te volgen en de confrontatie met mezelf aan te gaan. Daarnaast ben ik heel erg blij met alle nieuwe inzichten die ik door mijn eigen situatie heb opgedaan en de inzichten die ik andere mensen heb mogen geven in de afgelopen jaren.

Gisteren was ik blij verrast met hetgeen ik tegen mijn logopediste zei: “Ik heb nu eindelijk de tijd voor mezelf waar ik al jaren naar snak. Ik heb tijd om meer over mijzelf te lezen en te ontdekken en het doel van dit revalidatietraject is dan ook om mijn werkelijke persoon te ontdekken. Ik ben Manon en ik mag er ook zijn, met al mijn kwaliteiten en beperkingen.”


Volg mij op sociale media!

/0 Reacties/door

Acceptatie

Vanaf 10 juni j.l. ben ik in een revalidatietraject in revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht. Ik ben dit traject gestart omdat ik met burn-out klachten ben uitgevallen van mijn werk bij Rabobank Nederland. Ik ben ontzettend blij dat ik deze kans gekregen heb om op deze manier weer helemaal tot mezelf te komen en dat er met een gespecialiseerd team gekeken wordt hoe mijn leven met een beperking nog verder geoptimaliseerd kan worden.

Toch is zo’n traject ook heel erg confronterend. Dat heb ik nu al gemerkt. Voor de ergotherapeut moest ik een weekschema bijhouden waar ik in moest vullen wat ik ieder half uur doe. Een hele week lang, iedere dag! In de week dat ik dit in moest vullen, had ik een redelijk rustig weekje. Er waren wel een aantal dingen die ik moest doen en regelen, maar ik was veel thuis om goed te kunnen rusten. Toen ik afgelopen vrijdag met mijn prachtig ingevulde schema bij de ergotherapeut kwam, vertelde zij mij dat ze vond dat mijn schema nog steeds te vol is en dat ik meer rustmomenten in moet bouwen. Dit hoeft niet voor de rest van mijn leven, maar op dit moment is dat wel belangrijk, omdat ik in een overbelaste fase zit. Dit kwam best hard bij mij binnen, omdat ik het gevoel heb dat ik op dit moment alleen maar met mezelf bezig ben en geen tijd heb voor mijn sociale leven. En ik ben zo gek op mensen! Het werd mij wel duidelijk dat er nu echt iets structureels moet veranderen, want anders kan ik nooit meer zo van mensen genieten zoals ik dat ooit gedaan heb.

Naast mijn behandelingen bij de fysiotherapeut, ergotherapeut, sportinstructeur, logopedist en de revalidatiearts ben ik ook onder behandeling bij een maatschappelijk werker. Zij wist in eerste instantie niet zo goed waar ze mij mee zou moeten helpen, omdat ik alle regeldingen prima op de rit heb. Ik heb haar uitgelegd dat ik dat ook wel prima kan, maar dat ik deze zaken vooral met mijn hoofd doe. Daarnaast ben ik nog heel vaak verdrietig om wat er met mij gebeurd is en hoe mijn leven er nu uitziet. Dit verdriet zit nog heel diep in mijn hart. Ik wil mijn gesprekken bij de maatschappelijk werker dan ook benutten om hier beter mee om te kunnen gaan.

Ik ben nu op een punt in mijn leven aangekomen waarbij een grote omslag gemaakt moet worden. De afgelopen 16,5 jaar ben ik vooral bezig geweest met revalideren om ooit weer te kunnen lopen en om net zo goed te zijn als ‘normale’ mensen. Ik ben naar mijn eigen basisschool terug gegaan, naar een gewone middelbare school en heb een HBO-opleiding in vier jaar afgerond. Daarom is het niet zo gek dat ik nu tegen een burn-out aanzit. In De Hoogstraat wordt mij nu regelmatig verteld dat het niet erg is om ‘anders’ te zijn dan andere mensen en dat het juist goed is dat ik mijn eigen tempo en belastbaarheid bepaal. Dit is totaal tegen mijn drijfveren van de afgelopen jaren in en daarom kan deze omslag ook niet in een paar weken plaatsvinden. Maar ik heb er het volste vertrouwen in dat dit gaat lukken. Om een stap vooruit te kunnen doen, zal ik eerst een stapje terug moeten doen om mijn lichaam en geest eerst weer even de rust te geven die gevraagd wordt.

Nu ik dit traject onderga, ben ik er van overtuigd dat dit de juiste weg is die ik nu ingeslagen ben. Het is niet erg dat ik anders ben dan andere mensen. Ik ben uniek en ik ben Manon! Alle dingen die ik nu meemaak, zorgen ervoor dat ik steeds meer mezelf word en steeds meer de echte Manon aan de wereld kan laten zien.


Volg mij op sociale media!

/0 Reacties/door