Bijna 2 maanden ben ik nu bezig met mijn revalidatietraject bij revalidatiecentrum De Hoogstraat. Ik merk bij mezelf dat de vooruitgang erg langzaam gaat, maar ik accepteer dit en ben al heel erg blij dat er herstel is! Mijn grootste en meest bijzondere ontwikkelingen wil ik met jullie delen.

In mijn vorige blog schreef ik dat ik het nog lastig vind om te accepteren dat ik veel moet rusten. Dit vind ik nog steeds een lastig punt, maar ik merk nu wel dat het goed voor me is en dat een (half) uurtje rust er voor zorgt dat ik de rest van de dag de dingen kan doen die ik graag zou willen. Wat dat betreft heb ik de afgelopen weken geleerd om meer naar mijn lichaam te luisteren. Voorheen was ik een persoon die doorging met alle dingen die ze moest doen, omdat ik wilde dat andere mensen het goed en naar hun zin hadden. Maar hierbij vergat ik mijzelf en ben ik in de overbelaste fase beland en kreeg ik een burn-out. Mijn therapeuten hebben mij geleerd dat als ik nu niet naar mijzelf luister, ik in de toekomst andere mensen ook niet meer gelukkig kan maken.

Omdat ik veel moet rusten, ben ik vaak alleen. Dit vond ik in het verleden vreselijk, omdat ik geconfronteerd word met mezelf. De afgelopen weken heb ik geleerd om deze ME-time positief te benutten. Dit doe ik door bijvoorbeeld heel veel te lezen. Ik heb het boek De helende kracht van acceptatie van Annemarie Postma gelezen en hier heb ik ontzettend veel van geleerd. Samen met de gesprekken bij mijn maatschappelijk werkster heeft dit mij veel inzicht gegeven in de wijze waarop ik in het verleden en nu tegen mijn beperking aankijk. In het verhaal van Annemarie herkende ik veel van de houding die mijn ouders en ik in het verleden gehanteerd hebben ten aanzien van mijn beperking en mijn revalidatie. Op dit moment merk ik dat ik er anders naar ben gaan kijken. Dit komt mede doordat ik de afgelopen jaren de focus gelegd heb op mijn studie en werk en niet zozeer op mijn revalidatie. Ik heb de situatie al meer geaccepteerd zoals deze is en zie in dat ik ondanks mijn beperking nog heel veel dingen wel kan. Dit betekent niet dat ik niet blijf hopen of zoeken naar mogelijkheden om weer een paar stapjes te kunnen lopen, al is het met een looprek of krukken. Ik probeer nu van mijn beperking iets positiefs te maken.

Voor mij blijft het uitgangspunt dat God of het Universum hier een bedoeling mee zal hebben. Het is niet voor niets dat ik na 4 weken in coma te hebben gelegen weer wakker ben geworden tegen alle verwachtingen van de artsen in. Waarschijnlijk heb ik mijn taak in dit leven nog niet volbracht. Daarnaast begint het nu meer tot me door te dringen wat er de afgelopen jaren allemaal gebeurd is in mijn leven en wat dit met me gedaan heeft. Met het doorzettingsvermogen dat ik met de revalidatie in 1997 opgebouwd heb, heb ik nu ook mijn HBO-studie in 4 jaar kunnen afronden, een eigen appartement kunnen realiseren en heb ik de moed en de kracht om dit intensieve revalidatietraject te volgen en de confrontatie met mezelf aan te gaan. Daarnaast ben ik heel erg blij met alle nieuwe inzichten die ik door mijn eigen situatie heb opgedaan en de inzichten die ik andere mensen heb mogen geven in de afgelopen jaren.

Gisteren was ik blij verrast met hetgeen ik tegen mijn logopediste zei: “Ik heb nu eindelijk de tijd voor mezelf waar ik al jaren naar snak. Ik heb tijd om meer over mijzelf te lezen en te ontdekken en het doel van dit revalidatietraject is dan ook om mijn werkelijke persoon te ontdekken. Ik ben Manon en ik mag er ook zijn, met al mijn kwaliteiten en beperkingen.”