Berichten

Mijn tips voor het maken van een weekplanning (deel 1)

Door mijn niet aangeboren hersenletsel (NAH) is het voor mij moeilijker om overzicht te houden en structuur aan te brengen in mijn dagelijks leven. Een handig hulpmiddel hiervoor is het maken van een weekplanning. In deze blog vertel ik hoe ik zo’n planning maak en deel ik mijn tips met jou. Omdat plannen zo’n belangrijk onderwerp is voor mij en heel veel andere mensen met een beperking, heb ik een tweede blog geschreven waarin ik mijn extra tips deel. Anders zou deze blog veel te lang worden. Deze komt binnenkort online. Ik hoop dat ik jou mag inspireren om ook aan de slag te gaan met het maken van een weekplanning!

Waarom een weekplanning?

Het maken van een weekplanning kan erg nuttig zijn voor zowel mensen met een lichamelijke beperking als mensen met een cognitieve beperking, zoals Niet Aangeboren Hersenletsel. Voor mensen met een lichamelijke beperking kan het erg nuttig zijn, omdat zij bijvoorbeeld meer tijd kwijt zijn aan persoonlijke verzorging of aan bepaalde huishoudelijke taken.

Weekplanner

Tijdens mijn revalidatietraject bij De Hoogstraat Revalidatie heb ik een A4tje gekregen van mijn ergotherapeut als voorbeeld van een weekplanning. Hierop staan horizontaal alle dagen van de week en verticaal alle tijdsblokken van een half uur.

Het was de bedoeling dat ik deze voor iedere week zou kopiëren en invullen met mijn activiteiten. Dit heb ik een tijdje gedaan. Maar uiteindelijk vond ik dit niet zo handig werken, omdat alle kopietjes door mijn hele huis lagen. Daarom heb ik mijn eigen variant gemaakt van deze sheet. En heb ik deze laten afdrukken en laten inbinden voor een heel jaar, zodat ik hem als een soort agenda kan gebruiken en op de keukentafel kan laten liggen. Dit werkt voor mij erg prettig! Lijkt jou zo’n weekplanner ook handig? Deze is helaas (nog) niet te koop, maar als je mij een e-mail of berichtje op social media stuurt, kan ik deze voor je bestellen.

Weekplanning invullen

Bij het invullen van mijn weekplanning ga ik als volgt te werk:

  1. Weeknummer en datums

Ik begin altijd met het noteren van het weeknummer bovenaan de planner. En ik zet ook altijd de datums van de dagen bij de dagen neer. Net als in een echte agenda.

  1. Afspraken

Vervolgens vul ik de rest van de planner met potlood in, want er kan natuurlijk altijd iets veranderen in de week en dan kan ik het gemakkelijk aanpassen. Als eerste noteer ik alle vaste en wekelijks terugkerende afspraken, zoals de fysiotherapeut, sporten en wanneer de huishoudelijke hulp komt. Naast alle wekelijks terugkerende activiteiten vul ik ook de specifieke afspraken in voor deze week, bijvoorbeeld een afspraak met mijn mental coach of een afspraak buiten de deur voor mijn blog. Voor deze laatste afspraak moet ik ook reistijd incalculeren en dit vul ik ook in op de planner. Op die manier weet ik precies hoe laat ik moet vertrekken om op tijd op mijn afspraak te zijn. In de loop der jaren heb ik gemerkt dat ik aan het eind van de ochtend en het begin van de middag op mijn fitst ben. Daarom probeer ik zoveel mogelijk afspraken rond die tijd te plannen als dat mogelijk is.

  1. Ochtend- en avondroutine

Als ik de afspraken heb ingevuld in mijn weekplanning, kan ik vervolgens de tijd voor mijn ochtendroutine inplannen. Van de ergotherapeut heb ik geleerd om rustig de tijd te nemen voor opstaan, aankleden en ontbijten. Zodat ik daarna zonder stress aan de rest van mijn dag kan beginnen. Om mijzelf een beetje speling te geven, plan ik in totaal 2,5 uur in voor mijn gehele ochtendritueel. Ik douche bijvoorbeeld niet iedere ochtend, maar door ruim de tijd in te calculeren kan ik altijd op de dag zelf nog besluiten om die dag toch te gaan douchen. Op deze manier behoud je ook enige ruimte voor spontaniteit in je leven. Ik houd er persoonlijk niet van als alles tot in detail is gepland. Ik vind het super handig om alles zo uitgebreid op te schrijven en in te plannen, want ik ben altijd langer bezig dan dat ik zelf verwacht. En door het zo op te schrijven, weet ik precies hoe laat ik moet opstaan om op tijd bij mijn afspraken te zijn. Normaal gesproken sta ik het liefst rond 9 uur op. Ik heb gemerkt dat ik hierdoor het fitst ben. Maar als ik bijvoorbeeld om 11.00 uur een afspraak heb, kan ik gemakkelijk terugrekenen dat ik dan tussen 8.00 en 8.30 uur op moet staan. Ook mijn avondritueel plan ik in, zodat ik weet hoe laat ik daarmee moet beginnen om op tijd in bed te liggen.

  1. Eetmomenten

De volgende stap is het inplannen van mijn eetmomenten. Om mijn energie zo goed mogelijk over de dag te verdelen, is het belangrijk om regelmatig eetmomenten in te plannen. Maar door mijn NAH ben ik hier niet zo goed in. Wanneer ik helemaal in de flow zit en aan mijn blogs aan het werken ben, vergeet ik vaak te eten. Daarom is het goed om hier momenten voor in te plannen in de weekplanning. Daarnaast zet ik vaak ook een wekker op mijn telefoon die afgaat wanneer het tijd is voor het volgende eetmoment. Op die manier kan ik ze zéker niet vergeten. Ook plan ik tijd in voor koken en opruimen. Door voor alle huishoudelijke taken apart tijd in te roosteren in de weekplanning, is hier dus al tijd voor gereserveerd en hoef je dit niet gehaast tussen de andere activiteiten door te doen. Maar is hier een speciaal moment voor.

  1. Rustmomenten

Tot slot is het tijd om ook rustmomenten in te plannen. Om de dag zo goed mogelijk door te komen met mijn beperkte energie, is het belangrijk dat ik ’s middags een rustmoment neem van ongeveer een uur. Wanneer ik weet dat ik ’s avonds nog weg moet, bijvoorbeeld om te sporten, houd ik me altijd trouw aan het rustmoment. Maar wanneer ik gewoon thuis aan het werk ben, vind ik het moeilijker om hier aan toe te geven. Daarom is het goed om hier een speciaal moment voor in te plannen.

Wat ik doe tijdens een rustmoment, zet ik niet op mijn planner (ruimte voor spontaniteit!), maar bekijk ik op dat moment waar ik behoefte aan heb. De ene keer zit mijn hoofd zó vol en is het nodig om even op mijn bed te liggen en een powernap te doen, maar de andere keer is het voldoende om lekker op de bank te ploffen en een aflevering van mijn favoriete serie op Netflix te kijken.

Foto van de ingevulde weekplanning van Manon.

Dit is de ingevulde weekplanning.

Tot slot

Ik hoop dat ik je iets meer heb kunnen laten zien over hoe ik mijn dagelijks leven met mijn beperking organiseer en hopelijk heb ik je kunnen inspireren om ook aan de slag te gaan met het maken van een weekplanning. Op mijn YouTube-kanaal heb ik een video geplaatst over hoe ik bovenstaande tips in de praktijk breng en laat ik stap voor stap zien hoe ik mijn weekplanning invul.

Heb je vragen over plannen? Laat deze dan achter in een reactie! Dan ga ik die zo goed mogelijk beantwoorden.
En wil je op de hoogte blijven van al mijn andere blogs en video’s? Dan vind ik het super leuk als je me blijft volgen via social media!

Veel succes en plezier met plannen!


Volg mij op sociale media!

/4 Reacties/door

Reisinspiratie: Herfst in de Achterhoek

Vorige week was het herfstvakantie en ging ik samen met Stijn een weekje naar de Achterhoek! Als kind ben ik hier al vaak geweest en het leek me heerlijk om weer een weekje te verblijven in deze prachtige omgeving. Daarnaast ben ik de afgelopen keren steeds met het vliegtuig naar mijn vakantiebestemming gevlogen en heb ik gemerkt dat zo’n reis best intensief is voor mij met mijn beperking. Daarom gingen we dit keer op vakantie in eigen land! In deze blog zet ik al mijn rolstoelvriendelijke hotspots op een rijtje.

Vervoer

Het fijne aan een vakantie in eigen land is dat je er met eigen vervoer naartoe kunt op het moment dat jij wilt, want je bent niet gebonden aan vliegtijden. Stijn moest op de dag van vertrek nog werken en daarom gingen we pas aan het einde van de middag op pad met mijn aangepaste auto. Ik vond dat eigenlijk wel prettig, want ik had die dag alle tijd voor mijn persoonlijke verzorging en kon rustig mijn eigen spullen inpakken. Een ander voordeel is dat je zoveel spullen mee kunt nemen als je zelf wilt, omdat je meer mee kunt nemen dan één koffer van maximaal 25 kilo. Zo kon ik makkelijk mijn laptop meenemen om tijdens de vakantie te bloggen en zowel mijn handbewogen rolstoel als ook de elektrische rolstoel. Thuis wissel ik namelijk continu af tussen deze twee rolstoelen en dat kon nu op vakantie ook!

Accommodatie

Manon in bungalowpark Landal Stroombroek. tijdens haar vakantie in de Achterhoek.

Manon in bungalowpark Landal Stroombroek..

We logeerden in een aangepaste 4-persoons bungalow van Landal Stroombroek in Braamt (vlakbij Doetinchem), één van de parken van Landal Greenparks. Deze had ik gevonden op een speciale webpagina van Landal waarop alle aangepaste bungalows vermeld staan. Het huisje was niet groot, maar prima toegankelijk en had een tuintje (hier was ik zelf super blij mee, omdat ik thuis alleen een balkon heb). Er waren twee slaapkamers, een onderrijdbaar aanrecht en een badkamer met twee beugels naast het (ietwat hoge) toilet, een stoeltje aan de muur bij de douche en een wastafel die je handmatig in hoogte kunt verstellen. Daarnaast zijn er allerlei faciliteiten op het park, zoals een restaurant, snackbar, parkshop, een beauty center en zelfs een rolstoeltoegankelijke escape room (en ja, die hebben wij geprobeerd!)! Alles is dus binnen handbereik voor een heerlijk relaxte vakantie!

De aangepaste douche en toilet met beugels in de aangepaste bungalow voor mindervaliden.

Activiteiten

Doetinchem

De grootste stad in de Achterhoek is Doetinchem. Alle andere leuke dorpjes liggen rondom deze stad. Mensen uit de omgeving gaan naar deze stad om een dagje te winkelen, gezellig uit eten te gaan of om een avondje te stappen. Rondom de Sint Catharinakerk op het centrale Simonsplein vind je alle grote winkelketens, héél veel leuke restaurantjes (verderop in de blog deel ik mijn favorieten) en gezellige cafés. Na het winkelen is het heerlijk om moe maar voldaan neer te ploffen op één van de terrassen (met terrasverwarming) voor een drankje en hapje en mensen te kijken.

’s Heerenberg

De Achterhoek heeft een zeer rijke geschiedenis. Het leukste plaatsje waar we geweest zijn deze week vond ik ’s Heerenberg. Dit gezellige stadje is een verzameling van vele rijksmonumenten en gemeentelijke monumenten met als grootste monument kasteel Huis Bergh. De bouw van dit kasteel startte in de Middeleeuwen en was het stamslot van de heren Van den Bergh. In de tachtigjarige oorlog heeft het kasteel veel te lijden gehad en is het volledig uitgebrand. Nadat het kasteel jaren leeg had gestaan en zeer in verval was geraakt, werd het kasteel en alle bijbehorende bezittingen in 1912 eigendom van de textielfabrikant Jan van Heek. Hij heeft ervoor gezorgd dat het kasteel in ere hersteld werd en verzamelde allerlei Italiaanse schilderijen. Vandaag de dag is het kasteel opengesteld voor publiek en kun je er de verzamelde schilderijen en portretten van de bewoners bekijken. Bijna alle monumenten in het dorp waren vroeger het bezit van de heren Van den Bergh en zelfs de nieuwe gebouwen zijn in de karakteristieke stijl van de stad gebouwd. Super indrukwekkend!

Manon voor Kasteel Huis Bergh in 's Heerenbergh tijdens haar vakantie in de Achterhoek

Manon voor Kasteel Huis Bergh in ’s Heerenbergh.

Het Montferland

Tussen de plaatsen ’s Heerenberg, Doetinchem, Didam en de Duitse grens ligt het heuvelachtige bosgebied het Montferland. Hier kun je heerlijk wandelen en genieten van de natuur. In het plaatsje Beek ligt zelfs een speciaal wandelpad van ongeveer 2 km voor rolstoelers! In de video die binnenkort op mijn YouTube-kanaal verschijnt zie je dat we dit pad hebben uitgetest. Voor elektrische rolstoelen is dit pad goed te doen, maar voor handbewogen rolstoelen is het toch wel een uitdaging. Aan het begin van het pad ligt wel wat zand. Na het bewandelen van deze route was het vervolgens heerlijk opwarmen onder het genot van een kop thee met appelgebak bij Uitspanning ’t Peeske. Dit is aan het begin van het pad en daar vind je ook de rolstoelparkeerplaatsen.

Restaurants

Tijdens onze vakanties vinden Stijn en ik het super gezellig om uit eten te gaan. Omdat er een aantal bekenden van ons in de Achterhoek wonen, hebben we deze week meerdere keren buiten de deur gegeten. Wat een heerlijkheid! Mijn favorieten vind je hieronder. Toevallig zijn dit allemaal restaurants in het centrum van Doetinchem.

’t Zusje

Tapas restaurant ’t Zusje is een heel nieuw concept afkomstig uit het zuiden van Nederland, maar op dit moment hebben ze al 20 vestigingen in heel Nederland. Wellicht dus ook wel bij jou in de buurt! Het is een all you can eat restaurant met een luxe uitstraling. Voor een bedrag van €28,80 (excl. drankjes) kun je de hele avond onbeperkt allerlei kleine gerechtjes bestellen. De tafel is de hele avond voor jullie gereserveerd, dus je mag blijven zolang je wilt (om 22.30 uur sluit de keuken). Iedere ronde mag je twee hapjes per persoon bestellen met zoveel rondes als je maar wilt. De indeling van deze vestiging was erg ruim en er was zelfs een rolstoeltoilet aanwezig! Wij komen zeker vaker terug bij ’t Zusje, want we hebben ontdekt dat er sinds kort ook een vestiging in hartje Utrecht is!

Stadscafé Simons

Stadscafé Simons is een groot café waar je tijdens of na het shoppen kunt aanschuiven voor een ontspannen lunch of diner. Ook kun je er terecht voor een high tea. De sfeer is ontspannen en laagdrempelig en dat maakt het zo fijn om hier naartoe te gaan. Er zijn geen drempels om binnen te komen. Binnen is het wel een beetje krap door de vele tafels en stoelen, maar het personeel is zeer behulpzaam om je van een goede plaats te voorzien. De toiletten bevinden zich helaas wel beneden.

Stretto

De lekkerste pizza’s van de Achterhoek eet je bij Stretto, aldus mijn vriendinnetje die in Doetinchem woont. En wij zijn het daar zeker mee eens! Halverwege de vakantie was ik redelijk moe en had ik behoefte aan een avondje bankhangen in ons huisje bij de fijne openhaard. Op advies van mijn vriendin haalden we pizza bij Stretto voordat we op huis aan gingen. Kaarsjes aan, dekentje erbij en genieten van een heerlijke pizza! Ik hoorde wel dat de eigenaren deze zaak willen verkopen, dus als je hier nog langs wilt, moet je snel zijn!

Tot slot

Wij hebben ons weer super vermaakt tijdens deze heerlijke vakantie in eigen land. Wat heeft Nederland toch veel moois te bieden en wat heb ik veel geleerd over ons land en onze cultuur! In de toekomst komen we zeker terug, want het prachtige landschap en de rustige sfeer zorgden ervoor dat ik mijn best wel hectische leventje in de Randstad even helemaal vergat. Ben jij al eens in de Achterhoek geweest? Of heb je leuke tips voor mij voor een volgende vakantie in eigen land? Laat het me weten door te reageren onder dit bericht!

Manon en Stijn tijdens hun vakantie in de Achterhoek.

Manon en Stijn tijdens hun vakantie in de Achterhoek.


Volg mij op sociale media!

/0 Reacties/door

Toegankelijkheid als persoonlijke missie

Van 1 tot en met 6 oktober was het de Week van de Toegankelijkheid en werden er overal in het land acties georganiseerd om meer aandacht te vragen voor toegankelijkheid. Zo ben ik in de media geweest om te vertellen over het initiatief Toegankelijk Uiteten Utrecht, waarbij een aantal restauranthouders actief mensen met een beperking uitnodigen om de toegankelijkheid en gastvrijheid in hun restaurant te komen testen. Een super initiatief! In deze blog vertel ik iets meer over mijzelf en hoe ik mij samen met mijn ouders en broer al bijna 22 jaar inzet voor toegankelijkheid.

Met de paplepel ingegoten

Op vijfjarige leeftijd werd ik na het ongeluk, wat ik samen met mijn vader kreeg, afhankelijk van mijn rolstoel en hierdoor kwamen wij er als gezin al snel achter hoe slecht de maatschappij ingericht is op mensen met een beperking. Vooral mijn vader had een sterke drive om zich in te zetten voor toegankelijkheid door zijn werk als projectleider in de bouw waarbij hij veel gesprekken voerde met architecten. Soms schaamde ik mij stiekem een beetje als hij weer eens alle aandacht naar ons toetrok om aandacht te vragen voor een ontoegankelijke situatie, maar tegenwoordig doe ik dit zelf ook en schamen mensen zich nu soms voor mij! Naast alle fysieke obstakels die we als gezin tegenkwamen, werden we ook geconfronteerd met de beeldvorming die mensen zonder beperking hebben over mensen met een beperking. Het is dikwijls voorgekomen dat ik samen met mijn vader in de winkelstraat van onze woonplaats liep/rolde en dat mensen over mijn hoofd aan mijn vader vroegen hoe het met mij ging. Hoe bizar! Twee situaties uit mijn kindertijd die veel indruk op mij hebben gemaakt wil ik graag met je delen.

Concert in het Gelredome

Een lachende zesjarige Manon op haar hoog-laag-bed met een poster van de Spice Girls op de achtergrond.

Een lachende zesjarige Manon op haar hoog-laag-bed met een poster van de Spice Girls op de achtergrond.

Tijdens mijn revalidatie in het revalidatiecentrum werd ik door mijn vriendinnetjes daar bekend met de muziek van de Spice Girls. In maart 1998 gaf deze meidengroep een concert in het Gelredome in Arnhem. De werkgever van mijn vader had zogenaamde business seats in het Gelredome en hij had deze vrijgesteld voor ons om het concert bij te kunnen wonen. Vooraf had mijn vader nog gebeld met het stadion om er zeker van te zijn dat alles goed geregeld was voor mij met de rolstoel. Samen met mijn moeder en twee vriendinnetjes gingen we vol spanning voor het concert op weg naar Arnhem. Toen we aankwamen bij de ingang voor de business seats werd ons gezegd dat wij daar niet in konden en dat wij naar de zogenaamde rolstoelingang moesten aan de andere kant van het stadion. Eenmaal daar aangekomen liet de beveiliging ons ook daar niet binnen, omdat wij geen speciale rolstoeltickets hadden. Mijn moeder gaf aan dat hierover gebeld was en dat ons toegezegd was dat het geen probleem zou zijn. Maar voorlopig kwamen wij het stadion dus niet in. Mijn moeder heeft lang getwijfeld om mijn vader te bellen, omdat ze wist hoe gevoelig dit soort situaties bij hem lagen destijds, zo kort na ons ongeluk. Echter had ze geen andere keuze, omdat we anders weer naar huis konden zonder ook maar iets van het concert mee te hebben gekregen. Het raakte mijn vader zo erg dat zijn dochter niet toegelaten werd tot het concert waar ze zó graag naartoe wilde dat hij direct het Gelredome heeft gebeld om de persoon waarmee hij afspraken had gemaakt flink de waarheid te vertellen. Uiteraard was die op deze zaterdagavond niet bereikbaar (geluk bij een ongeluk voor hem), maar op maandagochtend vertelde mijn vader dit verhaal uiteraard ook aan zijn werkgever en hij heeft toen per direct zijn business seats opgezegd! Mijn moeder, vriendinnetjes en ik zijn uiteindelijk wel toegelaten bij de business seats ingang na het telefoontje van mijn vader, maar bij het buffet diner werd ik meerdere keren aangesproken door personeel van het Gelredome dat ik daar niet mocht zijn, omdat er speciale rolstoelplaatsen zijn elders in het stadion. Dit zorgde ervoor dat ik als zesjarig meisje ontroostbaar was, omdat ik mij zo niet welkom voelde.

Kinderfeestjes

Een lachende Manon met haar vriendinnen op de trampoline tijdens een feestje van haar vriendin. Manon zit op de trampoline en wordt vastgehouden door 2 vriendinnen terwijl de andere 3 meiden springen.

Manon met haar vriendinnen op de trampoline tijdens een feestje van haar vriendin.

Ook mijn moeder heeft op haar manier haar steentje bijgedragen aan een betere beeldvorming en toegankelijkheid voor mensen met een beperking. Ten tijde van het ongeluk was ik 5 jaar en had ik een leuke groep vriendinnetjes in mijn klas. Toen ik na mijn revalidatie weer terugkwam in mijn oude klas, merkte ik dat mijn positie in de vriendengroep veranderd was. Mijn vriendinnetjes en ik kwamen erachter dat een rolstoel toch best lastig is en dat ik niet meer overal aan mee kon doen. Op die leeftijd was het bijvoorbeeld erg populair om tijdens kinderfeestjes te gaan discozwemmen en een paar jaar later slaapfeestjes te organiseren. Als één van de vriendinnetjes afhankelijk is van een rolstoel vraagt dit heel veel van de ouders die het feestje organiseren. Vaak werd dan gevraagd of mijn moeder ook mee wilde met discozwemmen, zodat zij mij kon begeleiden of ik werd niet uitgenodigd of er werd een ‘apart feestje’ voor mij alleen georganiseerd na het echte kinderfeestje. Mijn moeder is altijd het gesprek aangegaan met de ouders hierover om met hen te zoeken naar oplossingen waardoor ik toch leuke dingen kon blijven doen met mijn vriendinnetjes en niet buiten de groep zou komen te vallen.

Mijn drive voor toegankelijkheid

In mijn tienerjaren begon ik mij zelf ook steeds meer in te zetten voor toegankelijkheid. Als jonge meid wil je namelijk alles uit het leven halen wat erin zit! Was een activiteit voor mij met mijn rolstoel niet mogelijk? Dan zou ik bewijzen dat het wel degelijk mogelijk was, al dan niet met aanpassingen! Toen we met de middelbare school een dagje naar Walibi gingen, regelde ik dat de zus en vriend van mijn beste vriendin mee mochten om mij in de attracties te tillen. En toen ik op mijn 21e mijn aangepaste auto kreeg en erachter kwam dat ik niet bij de parkeerautomaten kon, heb ik direct de gemeente gebeld en ze voor de keuze gesteld om dit aan te passen of het parkeren voor mensen met een beperking gratis te maken in mijn woonplaats.

De toegankelijkheid bevorderen is een harde strijd. Het is niet altijd leuk en je moet er een lange adem voor hebben, maar het geeft me zoveel voldoening om mensen en instanties bewust te maken van toegankelijkheid en te zien dat situaties echt aangepakt worden om toegankelijk te maken voor iedereen.

Zaken die voor mij vanzelfsprekend zijn geworden in de afgelopen 20 jaar, zijn dat voor andere mensen met een beperking niet. En daarom ben ik in 2015 begonnen met het maken van video’s op mijn YouTube-kanaal om nog meer mensen te kunnen bereiken. Want ik kan wel schrijven over ontoegankelijke situaties, maar als mensen het echt kunnen zien, zijn zij veel meer bereid om er sneller iets aan te doen. Ook ga ik als ambassadeur voor De Zonnebloem op pad om de toegankelijkheid van vrijetijdslocaties in kaart te brengen in video’s.

Toekomst

Gelukkig is de toegankelijkheid van Nederland in de afgelopen 20 jaar al heel erg verbeterd en wordt er op steeds meer gebieden rekening gehouden met mensen met een beperking. Maar we zijn er nog niet! Iedere dag komen we nog steeds veel situaties tegen die niet zijn ingericht op mensen met een beperking, waardoor zij niet volwaardig kunnen deelnemen aan de maatschappij. Er is dus nog genoeg werk aan de winkel! Wat zijn volgens jou situaties die aangepast moeten worden voor mensen met een beperking?

Manon in Diergaarde Blijdorp tijdens het vloggen over toegankelijkheid voor de Zonnebloem.

Manon in Diergaarde Blijdorp tijdens het vloggen over toegankelijkheid voor de Zonnebloem.

Vond je deze blog interessant? Laat het me weten door hieronder een reactie achter te laten! Ben je nieuwsgierig geworden naar mij en mijn missie om de wereld toegankelijker te maken?


Volg mij op sociale media!

/0 Reacties/door

Mijn mening over de film Me Before You

Afgelopen weekend ben ik naar de film Me Before You geweest. Ik had via kennissen al begrepen dat het een erg mooie film was en wilde zelf ook graag beoordelen in hoeverre deze film een verfilming van het echte leven is.

Boodschap van de film

Het verhaal gaat over jongeman Will Traynor (Sam Claflin) die aangereden wordt door een motor en hierdoor een hoge dwarslaesie oploopt. Voor het ongeluk had hij een succesvolle carrière in de bancaire wereld. Door het ongeluk is hij echter zijn levenslust verloren. Naast de verpleegkundige zorg die hij krijgt, huurt zijn moeder de zojuist ontslagen Louisa Clark (Emilia Clarke) in om haar zoon op te vrolijken. De eerste ontmoetingen tussen Will en Louisa verlopen moeizaam, maar langzaam beginnen ze naar elkaar toe te groeien.

Op een dag verteld Will over het leven dat hij voorheen leefde en vraagt Louisa naar haar ambities. Hij spreekt in deze scène de volgende woorden uit die voor mij de boodschap van de gehele film vertelt:

“You only get one life. It’s actually your duty to live it as fully as possible.”

Omdat Louisa wil dat Will zijn levensvreugde hervindt, stelt zij een zogenoemde bucketlist voor hem samen die ze gezamenlijk gaan afwerken. Zo gaan ze samen met zijn verpleegkundige Nathan (Stephen Peacocke) naar de paardenraces, waar Will met zijn elektrische rolstoel vast komt te zitten in de modder en tegen zijn zin in hulp moet vragen om hieruit te komen, en gaan ze met zijn drieën op vakantie naar een vijf sterren resort waar de liefde tussen Will en Louisa alleen maar groeit.

Tijdens deze reis verteld Will aan Louisa dat hij zijn leven wil beëindigen (via geassisteerde zelfmoord), omdat hij niet kan dealen met zijn nieuwe situatie, en vraagt of Louisa hem hierin wil steunen. Louisa verzekerd hem ervan dat zij het totaal niet erg vindt dat Will in een rolstoel zit en dat hij haar gelukkig maakt. Zij hoopt dat Will afziet van zijn plan. Will wil niet dat Louisa haar hele leven om hem laat draaien. Hij geeft als reden: “I don’t want you to miss all the things that someone else could give you.” Ondanks het grote verdriet van Louisa zet Will zijn plan door. Hij laat aan Louisa zijn vermogen na, zodat zij haar dromen waar kan maken. Dit is het einde van de film.

Vergelijking met mijn leven

Ik vond het een erg indrukwekkende film. Veel zaken zijn vergelijkbaar met mijn situatie, hoewel de handicap erg verschilt met die van mij. Will heeft een dwarslaesie terwijl ik beperkingen heb door niet aangeboren hersenletsel. Het grootste verschil tussen onze handicaps is dat Will vanaf zijn borst geen gevoel meer heeft en niets kan bewegen, terwijl ik wel overal in mijn lichaam gevoel heb en mijn armen goed kan gebruiken.

De film heeft veel humor, waardoor het voor iedereen een aangename film is om naar te kijken. Zo doet het moment dat Will met zijn elektrische rolstoel vast zit in de modder me denken aan dat ik met een vriendin naar het strand ging en ik vervolgens op de terugweg met mijn elektrische rolstoel vast zat in het gras, omdat de drempel om de verharde weg op te komen te hoog was! Zes sterke voorbijgangers hebben mij toen met rolstoel en al het pad op getild. Mijn vriendin en ik kunnen hier zeker de humor van inzien, terwijl Will direct naar huis wilde omdat hij te veel geconfronteerd werd met wat hij niet meer kan. Hier kon ik mij totaal niet in herkennen. Ik ben juist iedere dag blij en dankbaar dat ik zulke momenten kan meemaken! Hierdoor heb ik het gevoel dat ik leef! Je kunt wel altijd in je veilige huisje blijven zitten, waar alles keurig op jou is aangepast, maar hierdoor ontdek je de wereld niet. Het leven heeft positieve en negatieve kanten, maar is zeker de moeite waard!

Liefde

Het liefdesverhaal van deze film vind ik heel erg mooi. Hoe de onvoorwaardelijke liefde van Louisa voor Will groeit, is bijzonder. Ook hoe zij met elkaar omgaan is heel speciaal. Tijdens de bruiloft van de ex-vriendin van Will, vraagt Louisa: “Gaan we nog dansen?” Will
kijkt haar niet begrijpend aan en Louisa gaat op zijn schoot zitten en zegt: “Kom op, dan hebben die lui morgen ook iets om over te praten.” Dit is precies hoe mijn vrienden met mij omgaan. We ondernemen leuke dingen en trekken ons niets aan van wat andere mensen van ons vinden.

Een liefdesrelatie is echter wel anders dan een vriendschappelijke relatie. De gedachte van Will dat hij niet wil dat Louisa dingen mist die andere mannen haar wel zouden kunnen geven, herken ik maar al te goed. Dit heeft naar mijn mening alles te maken met zelfacceptatie, maar je kunt jezelf op relationeel vlak pas accepteren als je een relatie hebt en kunt oefenen met gebeurtenissen. Net als de man in deze film heb ik in relaties vaak het gevoel gehad dat ik mijn partner tekort doe of dingen ontneem doordat ik een beperking heb. Soms vonden mijn partners dit ook, soms ook helemaal niet. Ik denk dat iemand in een rolstoel prima een relatie kan hebben met een lopend iemand, maar dat je elkaar wel de ruimte moet geven om elkaars eigen dingen te kunnen doen. Maar dat geldt uiteraard voor iedere relatie.

De film Me Before You is een prachtige film en geeft mensen weer een beetje meer inzicht in hoe leven met een beperking is. Hoewel je hoopt dat het verhaal een andere wending neemt en op een andere manier eindigt, is het zeker een aanrader om deze film te gaan bekijken in de bioscoop.

Film informatie

Titel: Me Before You
Regie: Thea Sharrock
Cast: Emilia Clarke, Sam Claflin, Janet McTeer, Charles Dance
Speelduur:  110 minuten
Releasejaar: 2016


Volg mij op sociale media!

/0 Reacties/door

Fokus sollicitatiecommissie

Sinds de zomer ben ik lid van de sollicitatiecommissie van het Fokus-project waar ik woon. Het Fokus-concept houdt het volgende in: Ik woon in een eigen aangepast appartement, maar door middel van een intercomsysteem is het mogelijk om mensen op te piepen die mij komen helpen met bijvoorbeeld douchen, aankleden of andere dingen. In een nieuwsbrief aan de cliënten van afgelopen zomer stond een oproep voor leden van de commissie, omdat het steeds belangrijker wordt om cliënten te betrekken bij het aannemen van nieuwe ADL-assistenten. ADL staat voor Algemene Dagelijkse Levensverrichtingen.

Natuurlijk werd ik gelijk enthousiast! Het voeren van sollicitatiegesprekken is mij niet onbekend door mijn werk als recruitment consultant. En hoe leuk is het om zelf mee te mogen beslissen over de mensen die mij wellicht in de toekomst helpen in mijn dagelijks leven?!

Ik heb nu al een aantal gesprekken gedaan en ik merk toch wel verschillen met mijn werk. Het grootste verschil is dat op mijn werk de mensen vaak langskomen voor de eerste keer, dus voor een kennismakingsgesprek. Bij ons Fokus-project komen de sollicitanten voor een gesprek in de derde ronde. Het eerste gesprek hebben zij namelijk gehad met onze locatiemanager, het tweede gesprek met 2 andere ADL-assistenten (toekomstige collega’s) en het derde gesprek is dan met 2 cliënten, ook wel de klanten die gebruik gaan maken van de diensten. Dat de kandidaten bij mij aan tafel zitten, wil dus zeggen dat hij/zij de vorige 2 rondes overleefd heeft. Ook is er dan geen uitgebreide introductie van het gesprek nodig.

In de meeste gevallen zijn de kandidaten inderdaad goed geschikt voor het werk van een ADL-assistent. Ze zijn sociaal, hebben ervaring in de zorg of een duidelijke motivatie waarom ze dit werk willen gaan doen en hier geschikt voor zijn. Toch is het al meermaals gebeurd dat ik als cliënt een hele andere indruk had van de kandidaat dan de manager en de toekomstig collega’s. Hier ligt dan ook een kans voor mij om de manager te adviseren om nogmaals het gesprek aan te gaan met een sollicitant of om ervoor te kiezen om de sollicitant niet aan te nemen. Ik vind dit erg leuk om te doen! De ervaring die ik hiermee opdoe kan ik ook weer gebruiken in mijn werk bij Independent Recruiters om onze opdrachtgevers te adviseren over de kandidaten die wij spreken.

Lijkt het jou ook leuk om te werken als ADL-assistent? Kijk dan op deze website voor een overzicht van de vacatures bij alle Fokus-projecten door heel Nederland!


Volg mij op sociale media!

/0 Reacties/door

Werken met een beperking bij Independent Recruiters

In april 2014 heb ik Olfertjan Niemeijer ontmoet tijdens Emerce E-recruitment in Amsterdam waar wij door Bas Westland aan elkaar gekoppeld waren.

Sinds juli van dat jaar ben ik rustig aan begonnen met werken bij Independent Recruiters. Door verschillende omstandigheden was ik erg onzeker geworden en bang om over mijn eigen grenzen heen te gaan. Ik ben begonnen met het werken op basis van een proefplaatsing. Dit houdt in dat ik 3 maanden met behoud van mijn uitkering aan het werk was. In die periode kon ik mijn uren rustig opbouwen en konden Olfertjan en ik uitvinden of het werk bij Independent Recruiters geschikt was voor mij. Dit ging bijzonder goed! Ik vond het heerlijk om na een lange periode van ziek zijn weer onder de mensen te zijn en een werkritme op te bouwen. Ook vond ik het heerlijk om mijn gedachten te verzetten tijdens het werken.

Al snel gaf ik aan dat ik niet alleen maar administratieve klusjes wilde doen, maar dat ik daadwerkelijk bij wilde dragen aan de core business van Independent Recruiters, namelijk het sourcen en plaatsen van kandidaten. Tijdens mijn studie was ik erg goed in het voeren van allerlei soorten gesprekken op het gebied van Human Resource Management en ik vond het dan ook erg leuk als ik met ervaren consultants mee mocht naar gesprekken met kandidaten. Om steeds meer taken van een recruitment consultant eigen te maken heeft Olfertjan mij leren sourcen. Dit houdt in dat ik op jobboards, zoals Indeed en Nationale Vacaturebank, kijk of ik goede kandidaten kan vinden voor de vacatures die wij op dit moment in onze portefeuille hebben.

In de afgelopen maanden heb ik mijn uren langzaam opgebouwd. Zo ben ik begonnen met 3 uur per week werken en zit ik nu op 14 uur per week. Dit gaat erg goed en ik kan nu een steeds betere balans vinden tussen werk, therapie en ontspanning. Ik krijg binnen Independent Recruiters veel ruimte en vertrouwen om mijn eigen tijd in te delen en aan te geven wanneer het me allemaal te veel wordt. Zo kan ik zelf mijn grenzen nog steeds verleggen. En héél soms, als mijn collega’s zien dat het me te veel wordt, bepalen zij voor mij dat ik mijn rust moet pakken en niet mee ga naar een evenement. Het is heel erg fijn dat mijn collega’s zo met mij meedenken als dat nodig is.

Sinds een paar weken ben ik een nieuw project gestart. Steeds meer klanten vragen aan Olfertjan en mij naar onze ervaring op het gebied van werken met een beperking en zijn benieuwd of zij ook mensen met een beperking een kans kunnen geven binnen hun bedrijf. Dit wordt steeds belangrijker in het kader van de Participatiewet en de Quotumwet. Bedrijven worden verplicht om een volwaardig inclusief personeelsbeleid te voeren waarbij het personeelsbestand een afspiegeling is van de maatschappij. Ik vind het heel erg gaaf om bezig te zijn met dit project, omdat het me op het lijf geschreven is! Mijn netwerk bestaat voor een heel groot deel uit mensen met een beperking en organisaties die zich inzetten voor deze doelgroep. Ik heb nu een aantal gesprekken gehad met kandidaten met een beperking en ik merk dat ik erg blij word van deze gesprekken en dat het me een extra drive geeft om te zorgen dat deze mensen aan het werk komen. Wil je meer weten over mijn project? Klik dan hier.

linkedin3

Manon en Olfertjan Niemeijer


Volg mij op sociale media!

/3 Reacties/door

Vriendschap in Vrijheid bestaat! – Friendship in Freedom exists!

Voor mijn internationale lezers vind je onder deze blog een Engelse vertaling van mijn verhaal.
My international readers will find an English translation beneath the Dutch version of my blog.

Vriendschap in Vrijheid bestaat!

Van 9 tot 16 augustus was het 31st International Maltacamp in Nederland. Ieder jaar wordt dit internationale kamp in een ander land gehouden en zelf ben ik mee geweest toen dit in 2011 in Italië gehouden werd. Dit jaar kwamen er mensen met beperkingen met hun begeleiders vanuit 23 landen van over de hele wereld naar de militaire kazerne in Harskamp om een hele week feest te vieren met elkaar.

Toen ik in Italië was, had ik al aangegeven graag te willen helpen als dit kamp naar Nederland zou komen. Dit wilde ik graag, omdat ik in die week heb gezien en ervaren wat zo’n week te weeg kan brengen bij mensen. Er is zo’n grote saamhorigheid en als gast voelde het alsof die week alles voor mij mogelijk was of mogelijk werd gemaakt. Ook ontmoet je tijdens deze week heel veel mensen van over de hele wereld en ontstaan er vriendschappen voor het leven.

Van tevoren wist ik dat deze week voor mij een grote uitdaging zou worden, maar deze wilde ik heel graag aangaan in het kader van mijn persoonlijke ontwikkeling en om te kijken wat ik aan kan qua belastbaarheid. Zo had ik geregeld dat ik kon overnachten in mijn oude studentenkamer in Ede, zodat ik ’s avonds even weg kon van de drukte van het kamp en een goede nachtrust kon hebben. Op deze manier zou ik mijn energie beter kunnen verdelen over de hele week en niet na drie dagen al doodmoe zijn. Het was heel erg fijn dat deze mogelijkheid er was!

Tijdens het kamp zat ik bij het team van de Infodesk/receptie. De mensen van de verschillende landen kwamen zich bij ons in- en uitchecken, het inschrijven voor de verschillende workshops gedurende de week en de ‘bonte avond’ en voor alle andere vragen waren wij ook het eerste aanspreekpunt. Daarnaast hadden we een klein winkeltje waar we truien verkochten met het logo van het kamp en andere kleine souvenirs. Ik vond dit heel erg leuk om te doen, omdat ik bijna alle mensen die op het kamp aanwezig waren wel een keer heb gesproken of in ieder geval voorbij heb zien komen. Ook was dit een goede uitdaging om mijn Engels te oefenen. De eerste dag was dit nog erg onwennig, maar daarna heb ik mijn schaamte opzij gezet en aan het einde van de week waren zelfs mijn gedachten in het Engels!

Al met al was het voor mij een zeer geslaagde week! De week na het kamp ben ik ziek geworden en heb ik nog veel last gehad van lichamelijke kwaaltjes en flinke vermoeidheid, maar de blijheid overheerst. De eerste dagen voelde het zo onwennig om weer thuis te zijn zonder al die mensen om je heen met wie je zomaar een praatje kunt maken als je daar zin in hebt. Het voelde voor mij destijds als gast, maar ook nu als vrijwilliger, alsof ik de hele week in een bubbel leefde. Een bubbel van vrolijkheid, positiviteit, geen grenzen, alleen maar mogelijkheden en heel veel plezier! Zoals de mensen deze week met elkaar omgingen, zo zouden we dat in het echte leven eigenlijk ook moeten doen. Dan zou de wereld er weer een stukje mooier uitzien!

Wat ik deze week geleerd heb in het kader van mijn eigen ontwikkeling is het heel erg scherp in de gaten houden van mijn energieniveau. Ik heb steeds zelf aangegeven wanneer activiteiten te intensief waren voor mij en wanneer ik wat meer rust nodig had. Daarnaast ben ik ook veel zelfverzekerder geworden in de dingen die ik doe. Ik heb meer vertrouwen gekregen in dat ik de dingen goed doe zoals ik ze doe. Ook heb ik mijn ervaring met het Engels praten flink uitgebreid en voel ik me daar nu heel comfortabel bij. Uiteraard heb ik nog veel meer dingen geleerd, maar dat is te veel om hier over uit te wijden. Ik vind het prachtig om te zien hoe je iedere dag weer nieuwe dingen leert en me daar bewust van te zijn.

Het idee dat wij deze week met zoveel vrijwilligers en sponsors mogelijk hebben kunnen maken, geeft me zoveel voldoening! We hebben de ruim 400 gasten een hele goede indruk van Nederland kunnen geven door middel van alle activiteiten en daarnaast zijn er contacten gelegd die wellicht een heel leven lang blijven bestaan. Dat is prachtig!

De website van het kamp: www.maltacamp2014.nl;
Voor meer informatie over de Orde van Malta, klik hier.

Friendship in Freedom exists!

From 9 through 16 august the Order of Malta’s 31st annual International Camp for Disabled Youth was being held in the Netherlands. Every year this international camp is held in another country and I myself went earlier when this camp was held in 2011 in Italy. This year people with disabilities and their helpers came together from 23 countries all over the world to the military base in Harskamp to party a whole week long.

When I was in Italy, I already indicated I would like to act as a volunteer when this camp would come to the Netherlands. I was enthusiastic about this idea, because I saw and experienced what a week like these can attribute to people. The amount of togetherness is wonderful and as a guest it really felt like everything was possible or at least made possible for me. Also during this week you meet lots of people from all over the world and friendships for life find their origin.

Even before the start I knew this week would become a huge challenge for me, but I really wanted to encounter this for my personal development and to experience the limits of my physical load. Therefore I arranged that I could sleep again in my former student room in Ede, so I could slip away at night from the crowds at the camp and have at least a good night of sleep. This way I would be able to distribute my energy over the week and not be exhausted after three days. I am very happy this possibility was given to me!

During camp I was with the team of Infodesk/Reception. People of all of the countries came to check in and out with us. Subscriptions for the several workshops during the week and the Furry Night were also performed at the desk, for any other question we were the first contact. Besides that we hosted a little shop in which we sold sweaters with the camp’s logo and several small souvenirs. I really enjoyed this, because I spoke to almost every person present at the camp or at least I saw them all passing through. For practicing my English this was a great challenge. The first day I was a little unaccustomed to the language, but I quickly put my shame aside and at the end of the week even my thoughts were in English!

In the end it was the most successful week! Sadly I went ill the next week and had several minor physical ailments and was very fatigued, but happiness was still the predominant emotion. The first few days it felt very unaccustomed to be back at home without all those people around you with whom you can have a little chat whenever you want. These few years ago as a guest, but also this year as a volunteer it felt like living in a bubble. A bubble full of happiness, positivity, no borders, possibilities only and a huge amount of joy! The way the people treated each other this week, so it should be in ‘real life’. The world would look a little better!

Foremost thing I learned on my own development was to keep a close eye on my energy levels. I continuously indicated when activities became too intensive for me and when I could use some more rest. In addition I grew on confidence in the things I do. I got more trust in the way the things I do, I do them the correct way. Also my experience talking English is extended quite a bit and I feel very comfortable doing so. Naturally I learned a lot more, but it is way too much to elaborate here. I enjoy to acknowledge you learn every day and I enjoy being conscious of it.

The idea that we made this week possible with so many volunteers and sponsors, this gives me so much satisfaction! We gave all of the more than 400 guests a very good impression of the Netherlands with all the activities and besides there have been made friendships that perhaps will last a lifetime. This is beautiful!

Website of the camp: www.maltacamp2014.nl.

English translation by: Stijn de Reus.

Camp Highlights – Order of Malta International Holiday Camp 2014 from Maltacamp 2014 on Vimeo.


Volg mij op sociale media!

/1 Reactie/door

Belemmering of handelsmerk?

Het valt me op dat alle activiteiten die ik op dit moment onderneem, bijdragen aan één en hetzelfde doel, namelijk: Helemaal mezelf kunnen zijn en mezelf laten zien. De activiteiten die ik hiervoor onderneem op dit moment zijn: het voeren van netwerk- en sollicitatiegesprekken, stemtherapie/zangles en het lezen van heel veel boeken over zelfontwikkeling. Ik ervaar het echt als een stijgende lijn en vind dat fantastisch! Het is net als een ui waar steeds een laagje van af gaat. Zo kom je steeds dichter bij de kern.

Sinds mijn afstudeerproject (2012) heb ik het gevoel dat ik het onderwerp De arbeidsparticipatie van mensen met een beperking even los moet laten en ruimte moet geven, zodat het zich positief kan ontwikkelen. Nu is het voor een loopbaanadviseur sowieso lastig om uit ‘dit wereldje’ te komen, omdat het een deel van mijn vakgebied is.

Nu ik het onderwerp wat meer losgelaten heb, merk ik dat ik steeds vaker gevraagd wordt voor interviews en presentaties die te maken hebben met de arbeidsparticipatie van mensen met een beperking. Zo stond ik vorige week nog in het Algemeen Dagblad van de regio Utrecht, omdat er een nieuwe pilot gestart is om meer hoogopgeleide mensen met een beperking aan een baan te helpen. Dit interview is te lezen op de pagina Publicaties. Ik geniet heel erg van dit soort aanvragen! Maar toch komt regelmatig de vraag bij mij naar boven: Heb ik hier nu voor gestudeerd?

Afgelopen weekend had ik hier een gesprek over met een vriendin. Zij heeft ook een (niet-zichtbare) beperking en zij heeft dezelfde vraag als ik. Bij haar gaat het zelfs zo ver dat mensen zeggen dat zij haar beperking zou misbruiken voor haar werk. Dat mensen dit vinden, zorgt bij mij voor een verdrietig gevoel. Doordat we een beperking hebben, hebben we ook met andere zaken te maken in ons dagelijks leven. Vaak dingen waar ‘normale’ mensen niet mee te maken hebben en niet eens over nadenken. Mijn vriendin en ik maken deze dingen bespreekbaar en hopen op deze manier meer begrip te krijgen in de maatschappij voor mensen met een beperking. Ik wil mijn ongeluk niet alleen een vreselijke gebeurtenis uit het verleden laten zijn, maar er ook leermomenten uit halen voor mijzelf en voor andere mensen. Dit heeft er wel voor gezorgd dat mijn rolstoel mijn handelsmerk geworden is. Door die rolstoel kennen veel mensen mij en word ik gevraagd om mijn mening te geven over zaken die hiermee te maken hebben.

Vandaag bij de Support Beurs in Utrecht kwam ik erachter dat ik helemaal niet ‘uit’ het wereldje van mensen met een beperking wil, maar dat ik zou willen dat het geen apart wereldje is. Want wat een potentie hebben de mensen die ik vandaag ontmoet heb! En wat zijn er veel mogelijkheden in Nederland! En wat zijn er veel mensen en bedrijven bezig om het leven van mensen met een beperking zo normaal mogelijk te laten zijn! Als ik dit allemaal zie, ben ik er van overtuigd dat het op een dag geen aparte wereld meer is. Als dit gebeurt, gaat er weer een laag van de ui af en kunnen mensen met een beperking nog meer zichzelf zijn met al hun talenten en kwaliteiten.


Volg mij op sociale media!

/0 Reacties/door

Perspectief

Het jaar 2013 is voor mij erg verdrietig geëindigd: heftige gesprekken in het revalidatiecentrum die ook een mentaal proces in gang hebben gezet en mijn relatie die ten einde liep. Op oudjaarsavond heb ik besloten dat 2014 mijn jaar zou gaan worden en dat er een hoop positieve dingen gaan gebeuren. Zo hoop ik in maart mijn revalidatietraject in De Hoogstraat af te kunnen sluiten en weer op zoek te gaan naar een baan waar ik mijn kwaliteiten optimaal kan benutten. Ook hoop ik mijn energie weer hervonden te hebben om weer veel leuke dingen te gaan doen en te genieten van het leven!

Het mentale proces wat bij mij in gang gezet is door de revalidatie heeft te maken met het accepteren van wat gebeurd is en verder gaan met de mogelijkheden die je wel hebt. Sinds ik in 2012 op mezelf ben gaan wonen, zijn er veel nieuwe mensen in mijn leven gekomen. Hier ben ik heel erg dankbaar voor en zij zijn een hele grote steun. Maar af en toe is het lastig om uit te leggen wat je allemaal meegemaakt hebt om te komen waar je nu bent. Dit was ook één van de lastige dingen in mijn relatie. Daarom ben ik de afgelopen tijd meerdere mensen op gaan zoeken die mij al mijn hele leven kennen en of die mij in ieder geval al kenden in de tijd van het auto-ongeluk in 1996.

Ik heb vooral gesprekken gevoerd met familieleden: mijn ouders, mijn nicht en mijn oom en tante. Ik vind het fijn om te horen hoe zij de periode van het ongeluk en mijn eerste revalidatie ervaren hebben en hoe ze mijn houding ervaren hebben in die periode. Hierdoor kan ik beter begrijpen waarom mijn huidige revalidatieperiode zo confronterend is voor mij. Ik ben heel erg dankbaar voor de mooie gesprekken die ik over dit onderwerp heb met mensen die mij lief zijn.

Op dit moment ben ik ook heel erg bezig met mijn toekomst. Ik droom er al jaren van om zangles te hebben en mijn stem optimaal te kunnen benutten en al mijn gevoel te kunnen leggen in een liedje. Daarom heb ik aan het begin van dit jaar de stap gewaagd en me ingeschreven voor een kennismakingsles bij Vocal Center. Tijdens deze les heb ik zo ontzettend veel geleerd, zoals de reden waarom ik makkelijker kan zingen dan praten. Dit is zeker iets waar ik mee door wil gaan en past uitstekend bij de dingen die ik graag zou willen doen in de toekomst, zoals nog meer presentaties en trainingen geven.

Ook ben ik begonnen met een loopbaantraject bij Boogh Arbeidsre-integratie, een re-integratiebureau dat gespecialiseerd is in Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH). Dit is een vervolg op mijn revalidatietraject bij De Hoogstraat. Door middel van gesprekken krijg ik opnieuw inzicht in mijn kwaliteiten en valkuilen en de voorwaarden die nodig zijn om zo weinig mogelijk last te hebben van mijn NAH en om hier op een goede manier mee om te gaan. Tot nu toe word ik hier erg blij van en neemt mijn zelfvertrouwen iedere week weer een stukje toe! Ook ben ik me aan het verdiepen in functies en taken die bij deze functies horen en die me aanspreken om zo nog duidelijker in kaart te brengen in wat voor baan ik helemaal op mijn plek zit.

Ik houd jullie op de hoogte!


Volg mij op sociale media!

/0 Reacties/door