Eind maart werd er een special van Kruispunt uitgezonden genaamd ‘Vechten voor hoop’ over revalidanten met een dwarslaesie in revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht. In dit revalidatiecentrum heb ik ook gerevalideerd en ik kom hier nog steeds regelmatig, bijvoorbeeld om wekelijks te sporten en maandelijks te zwemmen. Toen ik hoorde dat de special uitgezonden zou worden heb ik deze opgenomen, maar ik wilde deze terugkijken op een rustig moment, wanneer ik er klaar voor was.

In de aflevering worden Milou (13) en Remco (29) gevolgd tijdens hun revalidatie. Remco heeft een motorongeluk gehad en Milou is gevallen tijdens het NK turnen. Beiden hebben zij een hoge dwarslaesie.

Vooral het verhaal van Milou greep mij erg aan. Hoe haar ouders vertellen over het ongeluk en de onzekere tijd die volgde, herinnert mij aan de verhalen van mijn eigen ouders in het tv-programma Rembrandtkade 10.

Al in het ziekenhuis werd aan Milou verteld dat zij waarschijnlijk nooit meer zou kunnen lopen. Haar vader vindt dat pedagogisch niet verantwoord dat de arts dit op deze manier mededeelt. Zelf kreeg ik op mijn 10^e levensjaar te horen van de revalidatiearts in de Hoogstraat (dezelfde arts als Milou) dat ik nooit meer zou kunnen lopen. De reden die hij gaf, was dat we te laat waren. Ik herinner mij nog heel erg goed dat mijn moeder en ik toen op de gang zaten te huilen en dat we mijn vader in de gesprekskamer hoorden schreeuwen tegen de arts. We kwamen toch ieder halfjaar voor controle? Hoe kan het dan dat we te laat zijn? Achteraf weet ik dat dit een uiting was van mijn vaders eigen verdriet en onmacht.

Halverwege de uitzending zegt Milou: “De artsen kunnen wel zeggen dat ik nooit meer kan lopen, maar dat maakt mij niet uit.” Dit is zo herkenbaar voor mij. Ik heb altijd na het ongeluk gedacht dat ik weer zou kunnen lopen en daar heb ik altijd keihard voor getraind. Ook ik fantaseerde, net als Milou, samen met mijn moeder over mijn bruiloft later. Waarbij ik in een prachtige jurk samen met mijn vader naar mijn toekomstige echtgenoot loop. Na 20 jaar realiseer ik mij dat trouwen in een rolstoel ook helemaal niet zo’n straf is. De positieve houding van Milou ontroerde mij enorm. Ik dacht bij mijzelf: Meisje meisje, je hebt nog zo’n lange weg te gaan. Maar ze houdt zich zo sterk en zo groot. Echt heel bijzonder voor haar jonge leeftijd.

Het verhaal van Remco is voor mij typerend voor mijn situatie op dit moment. Remco is erg bezig met de toekomst. Met zijn werk en de zin van het leven. Zijn verhaal deed mij denken aan mijn revalidatieperiode in 2013 waarin ik mij met de therapeuten voorbereidde op het ‘volwassen leven’. Een aantal weken voor de uitzending kwam ik Remco tegen in De Hoogstraat. Hij vroeg mij of ik voor hem op het knopje van de lift wilde drukken, omdat hij zijn handen niet kan bewegen. Pas na een aantal seconden realiseerde ik mij dat ik ook het knopje in de lift voor de juiste verdieping in moest drukken. Ik vroeg hem nog: “Vind je het niet lastig om steeds hulp te moeten vragen?” Hij vertelde mij toen dat hij binnenkort een hulpmiddel zou krijgen waarmee hij zelf de knop van de lift kan bedienen.

Deze aflevering laat precies zien wat een prachtige plek Revalidatiecentrum De Hoogstraat is. Zoals de titel al zegt: het is een plek van hoop. Iedereen die hier komt, heeft zijn of haar verhaal wat hem of haar uniek maakt. Maar allemaal hebben ze die vurige passie om te strijden voor het hoogst haalbare! Dit vind ik zo bewonderenswaardig om te zien. De Hoogstraat is voor mij een tweede thuis. Het is geen plek van verdriet, maar een plek waar je mag zijn wie je bent. En dat is genoeg. Iedereen wordt gerespecteerd zoals hij of zij is. Er ontstaan vriendschappen voor het leven. En dat maakt het grote verdriet van wat je overkomen is toch enigszins dragelijker.

Klik hier om de aflevering van Kruispunt terug te kijken. Ik ben benieuwd wat voor indruk het bij jou achterlaat.