Vanaf 10 juni j.l. ben ik in een revalidatietraject in revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht. Ik ben dit traject gestart omdat ik met burn-out klachten ben uitgevallen van mijn werk bij Rabobank Nederland. Ik ben ontzettend blij dat ik deze kans gekregen heb om op deze manier weer helemaal tot mezelf te komen en dat er met een gespecialiseerd team gekeken wordt hoe mijn leven met een beperking nog verder geoptimaliseerd kan worden.

Toch is zo’n traject ook heel erg confronterend. Dat heb ik nu al gemerkt. Voor de ergotherapeut moest ik een weekschema bijhouden waar ik in moest vullen wat ik ieder half uur doe. Een hele week lang, iedere dag! In de week dat ik dit in moest vullen, had ik een redelijk rustig weekje. Er waren wel een aantal dingen die ik moest doen en regelen, maar ik was veel thuis om goed te kunnen rusten. Toen ik afgelopen vrijdag met mijn prachtig ingevulde schema bij de ergotherapeut kwam, vertelde zij mij dat ze vond dat mijn schema nog steeds te vol is en dat ik meer rustmomenten in moet bouwen. Dit hoeft niet voor de rest van mijn leven, maar op dit moment is dat wel belangrijk, omdat ik in een overbelaste fase zit. Dit kwam best hard bij mij binnen, omdat ik het gevoel heb dat ik op dit moment alleen maar met mezelf bezig ben en geen tijd heb voor mijn sociale leven. En ik ben zo gek op mensen! Het werd mij wel duidelijk dat er nu echt iets structureels moet veranderen, want anders kan ik nooit meer zo van mensen genieten zoals ik dat ooit gedaan heb.

Naast mijn behandelingen bij de fysiotherapeut, ergotherapeut, sportinstructeur, logopedist en de revalidatiearts ben ik ook onder behandeling bij een maatschappelijk werker. Zij wist in eerste instantie niet zo goed waar ze mij mee zou moeten helpen, omdat ik alle regeldingen prima op de rit heb. Ik heb haar uitgelegd dat ik dat ook wel prima kan, maar dat ik deze zaken vooral met mijn hoofd doe. Daarnaast ben ik nog heel vaak verdrietig om wat er met mij gebeurd is en hoe mijn leven er nu uitziet. Dit verdriet zit nog heel diep in mijn hart. Ik wil mijn gesprekken bij de maatschappelijk werker dan ook benutten om hier beter mee om te kunnen gaan.

Ik ben nu op een punt in mijn leven aangekomen waarbij een grote omslag gemaakt moet worden. De afgelopen 16,5 jaar ben ik vooral bezig geweest met revalideren om ooit weer te kunnen lopen en om net zo goed te zijn als ‘normale’ mensen. Ik ben naar mijn eigen basisschool terug gegaan, naar een gewone middelbare school en heb een HBO-opleiding in vier jaar afgerond. Daarom is het niet zo gek dat ik nu tegen een burn-out aanzit. In De Hoogstraat wordt mij nu regelmatig verteld dat het niet erg is om ‘anders’ te zijn dan andere mensen en dat het juist goed is dat ik mijn eigen tempo en belastbaarheid bepaal. Dit is totaal tegen mijn drijfveren van de afgelopen jaren in en daarom kan deze omslag ook niet in een paar weken plaatsvinden. Maar ik heb er het volste vertrouwen in dat dit gaat lukken. Om een stap vooruit te kunnen doen, zal ik eerst een stapje terug moeten doen om mijn lichaam en geest eerst weer even de rust te geven die gevraagd wordt.

Nu ik dit traject onderga, ben ik er van overtuigd dat dit de juiste weg is die ik nu ingeslagen ben. Het is niet erg dat ik anders ben dan andere mensen. Ik ben uniek en ik ben Manon! Alle dingen die ik nu meemaak, zorgen ervoor dat ik steeds meer mezelf word en steeds meer de echte Manon aan de wereld kan laten zien.