Van 1 tot en met 6 oktober was het de Week van de Toegankelijkheid en werden er overal in het land acties georganiseerd om meer aandacht te vragen voor toegankelijkheid. Zo ben ik in de media geweest om te vertellen over het initiatief Toegankelijk Uiteten Utrecht, waarbij een aantal restauranthouders actief mensen met een beperking uitnodigen om de toegankelijkheid en gastvrijheid in hun restaurant te komen testen. Een super initiatief! In deze blog vertel ik iets meer over mijzelf en hoe ik mij samen met mijn ouders en broer al bijna 22 jaar inzet voor toegankelijkheid.

Met de paplepel ingegoten

Op vijfjarige leeftijd werd ik na het ongeluk, wat ik samen met mijn vader kreeg, afhankelijk van mijn rolstoel en hierdoor kwamen wij er als gezin al snel achter hoe slecht de maatschappij ingericht is op mensen met een beperking. Vooral mijn vader had een sterke drive om zich in te zetten voor toegankelijkheid door zijn werk als projectleider in de bouw waarbij hij veel gesprekken voerde met architecten. Soms schaamde ik mij stiekem een beetje als hij weer eens alle aandacht naar ons toetrok om aandacht te vragen voor een ontoegankelijke situatie, maar tegenwoordig doe ik dit zelf ook en schamen mensen zich nu soms voor mij! Naast alle fysieke obstakels die we als gezin tegenkwamen, werden we ook geconfronteerd met de beeldvorming die mensen zonder beperking hebben over mensen met een beperking. Het is dikwijls voorgekomen dat ik samen met mijn vader in de winkelstraat van onze woonplaats liep/rolde en dat mensen over mijn hoofd aan mijn vader vroegen hoe het met mij ging. Hoe bizar! Twee situaties uit mijn kindertijd die veel indruk op mij hebben gemaakt wil ik graag met je delen.

Concert in het Gelredome

Een lachende zesjarige Manon op haar hoog-laag-bed met een poster van de Spice Girls op de achtergrond.

Tijdens mijn revalidatie in het revalidatiecentrum werd ik door mijn vriendinnetjes daar bekend met de muziek van de Spice Girls. In maart 1998 gaf deze meidengroep een concert in het Gelredome in Arnhem. De werkgever van mijn vader had zogenaamde business seats in het Gelredome en hij had deze vrijgesteld voor ons om het concert bij te kunnen wonen. Vooraf had mijn vader nog gebeld met het stadion om er zeker van te zijn dat alles goed geregeld was voor mij met de rolstoel. Samen met mijn moeder en twee vriendinnetjes gingen we vol spanning voor het concert op weg naar Arnhem. Toen we aankwamen bij de ingang voor de business seats werd ons gezegd dat wij daar niet in konden en dat wij naar de zogenaamde rolstoelingang moesten aan de andere kant van het stadion. Eenmaal daar aangekomen liet de beveiliging ons ook daar niet binnen, omdat wij geen speciale rolstoeltickets hadden. Mijn moeder gaf aan dat hierover gebeld was en dat ons toegezegd was dat het geen probleem zou zijn. Maar voorlopig kwamen wij het stadion dus niet in. Mijn moeder heeft lang getwijfeld om mijn vader te bellen, omdat ze wist hoe gevoelig dit soort situaties bij hem lagen destijds, zo kort na ons ongeluk. Echter had ze geen andere keuze, omdat we anders weer naar huis konden zonder ook maar iets van het concert mee te hebben gekregen. Het raakte mijn vader zo erg dat zijn dochter niet toegelaten werd tot het concert waar ze zó graag naartoe wilde dat hij direct het Gelredome heeft gebeld om de persoon waarmee hij afspraken had gemaakt flink de waarheid te vertellen. Uiteraard was die op deze zaterdagavond niet bereikbaar (geluk bij een ongeluk voor hem), maar op maandagochtend vertelde mijn vader dit verhaal uiteraard ook aan zijn werkgever en hij heeft toen per direct zijn business seats opgezegd! Mijn moeder, vriendinnetjes en ik zijn uiteindelijk wel toegelaten bij de business seats ingang na het telefoontje van mijn vader, maar bij het buffet diner werd ik meerdere keren aangesproken door personeel van het Gelredome dat ik daar niet mocht zijn, omdat er speciale rolstoelplaatsen zijn elders in het stadion. Dit zorgde ervoor dat ik als zesjarig meisje ontroostbaar was, omdat ik mij zo niet welkom voelde.

Kinderfeestjes

Manon met haar vriendinnen op de trampoline tijdens een feestje van haar vriendin.

Ook mijn moeder heeft op haar manier haar steentje bijgedragen aan een betere beeldvorming en toegankelijkheid voor mensen met een beperking. Ten tijde van het ongeluk was ik 5 jaar en had ik een leuke groep vriendinnetjes in mijn klas. Toen ik na mijn revalidatie weer terugkwam in mijn oude klas, merkte ik dat mijn positie in de vriendengroep veranderd was. Mijn vriendinnetjes en ik kwamen erachter dat een rolstoel toch best lastig is en dat ik niet meer overal aan mee kon doen. Op die leeftijd was het bijvoorbeeld erg populair om tijdens kinderfeestjes te gaan discozwemmen en een paar jaar later slaapfeestjes te organiseren. Als één van de vriendinnetjes afhankelijk is van een rolstoel vraagt dit heel veel van de ouders die het feestje organiseren. Vaak werd dan gevraagd of mijn moeder ook mee wilde met discozwemmen, zodat zij mij kon begeleiden of ik werd niet uitgenodigd of er werd een ‘apart feestje’ voor mij alleen georganiseerd na het echte kinderfeestje. Mijn moeder is altijd het gesprek aangegaan met de ouders hierover om met hen te zoeken naar oplossingen waardoor ik toch leuke dingen kon blijven doen met mijn vriendinnetjes en niet buiten de groep zou komen te vallen.

Mijn drive voor toegankelijkheid

In mijn tienerjaren begon ik mij zelf ook steeds meer in te zetten voor toegankelijkheid. Als jonge meid wil je namelijk alles uit het leven halen wat erin zit! Was een activiteit voor mij met mijn rolstoel niet mogelijk? Dan zou ik bewijzen dat het wel degelijk mogelijk was, al dan niet met aanpassingen! Toen we met de middelbare school een dagje naar Walibi gingen, regelde ik dat de zus en vriend van mijn beste vriendin mee mochten om mij in de attracties te tillen. En toen ik op mijn 21^e mijn aangepaste auto kreeg en erachter kwam dat ik niet bij de parkeerautomaten kon, heb ik direct de gemeente gebeld en ze voor de keuze gesteld om dit aan te passen of het parkeren voor mensen met een beperking gratis te maken in mijn woonplaats.

De toegankelijkheid bevorderen is een harde strijd. Het is niet altijd leuk en je moet er een lange adem voor hebben, maar het geeft me zoveel voldoening om mensen en instanties bewust te maken van toegankelijkheid en te zien dat situaties echt aangepakt worden om toegankelijk te maken voor iedereen.

Zaken die voor mij vanzelfsprekend zijn geworden in de afgelopen 20 jaar, zijn dat voor andere mensen met een beperking niet. En daarom ben ik in 2015 begonnen met het maken van video’s op mijn YouTube-kanaal om nog meer mensen te kunnen bereiken. Want ik kan wel schrijven over ontoegankelijke situaties, maar als mensen het echt kunnen zien, zijn zij veel meer bereid om er sneller iets aan te doen. Ook ga ik als ambassadeur voor De Zonnebloem op pad om de toegankelijkheid van vrijetijdslocaties in kaart te brengen in video’s.

Toekomst

Gelukkig is de toegankelijkheid van Nederland in de afgelopen 20 jaar al heel erg verbeterd en wordt er op steeds meer gebieden rekening gehouden met mensen met een beperking. Maar we zijn er nog niet! Iedere dag komen we nog steeds veel situaties tegen die niet zijn ingericht op mensen met een beperking, waardoor zij niet volwaardig kunnen deelnemen aan de maatschappij. Er is dus nog genoeg werk aan de winkel! Wat zijn volgens jou situaties die aangepast moeten worden voor mensen met een beperking?

Manon in Diergaarde Blijdorp tijdens het vloggen over toegankelijkheid voor de Zonnebloem.

Vond je deze blog interessant? Laat het me weten door hieronder een reactie achter te laten! Ben je nieuwsgierig geworden naar mij en mijn missie om de wereld toegankelijker te maken?