Berichten

Mijn mening over de film Me Before You

Afgelopen weekend ben ik naar de film Me Before You geweest. Ik had via kennissen al begrepen dat het een erg mooie film was en wilde zelf ook graag beoordelen in hoeverre deze film een verfilming van het echte leven is.

Boodschap van de film

Het verhaal gaat over jongeman Will Traynor (Sam Claflin) die aangereden wordt door een motor en hierdoor een hoge dwarslaesie oploopt. Voor het ongeluk had hij een succesvolle carrière in de bancaire wereld. Door het ongeluk is hij echter zijn levenslust verloren. Naast de verpleegkundige zorg die hij krijgt, huurt zijn moeder de zojuist ontslagen Louisa Clark (Emilia Clarke) in om haar zoon op te vrolijken. De eerste ontmoetingen tussen Will en Louisa verlopen moeizaam, maar langzaam beginnen ze naar elkaar toe te groeien.

Op een dag verteld Will over het leven dat hij voorheen leefde en vraagt Louisa naar haar ambities. Hij spreekt in deze scène de volgende woorden uit die voor mij de boodschap van de gehele film vertelt:

“You only get one life. It’s actually your duty to live it as fully as possible.”

Omdat Louisa wil dat Will zijn levensvreugde hervindt, stelt zij een zogenoemde bucketlist voor hem samen die ze gezamenlijk gaan afwerken. Zo gaan ze samen met zijn verpleegkundige Nathan (Stephen Peacocke) naar de paardenraces, waar Will met zijn elektrische rolstoel vast komt te zitten in de modder en tegen zijn zin in hulp moet vragen om hieruit te komen, en gaan ze met zijn drieën op vakantie naar een vijf sterren resort waar de liefde tussen Will en Louisa alleen maar groeit.

Tijdens deze reis verteld Will aan Louisa dat hij zijn leven wil beëindigen (via geassisteerde zelfmoord), omdat hij niet kan dealen met zijn nieuwe situatie, en vraagt of Louisa hem hierin wil steunen. Louisa verzekerd hem ervan dat zij het totaal niet erg vindt dat Will in een rolstoel zit en dat hij haar gelukkig maakt. Zij hoopt dat Will afziet van zijn plan. Will wil niet dat Louisa haar hele leven om hem laat draaien. Hij geeft als reden: “I don’t want you to miss all the things that someone else could give you.” Ondanks het grote verdriet van Louisa zet Will zijn plan door. Hij laat aan Louisa zijn vermogen na, zodat zij haar dromen waar kan maken. Dit is het einde van de film.

Vergelijking met mijn leven

Ik vond het een erg indrukwekkende film. Veel zaken zijn vergelijkbaar met mijn situatie, hoewel de handicap erg verschilt met die van mij. Will heeft een dwarslaesie terwijl ik beperkingen heb door niet aangeboren hersenletsel. Het grootste verschil tussen onze handicaps is dat Will vanaf zijn borst geen gevoel meer heeft en niets kan bewegen, terwijl ik wel overal in mijn lichaam gevoel heb en mijn armen goed kan gebruiken.

De film heeft veel humor, waardoor het voor iedereen een aangename film is om naar te kijken. Zo doet het moment dat Will met zijn elektrische rolstoel vast zit in de modder me denken aan dat ik met een vriendin naar het strand ging en ik vervolgens op de terugweg met mijn elektrische rolstoel vast zat in het gras, omdat de drempel om de verharde weg op te komen te hoog was! Zes sterke voorbijgangers hebben mij toen met rolstoel en al het pad op getild. Mijn vriendin en ik kunnen hier zeker de humor van inzien, terwijl Will direct naar huis wilde omdat hij te veel geconfronteerd werd met wat hij niet meer kan. Hier kon ik mij totaal niet in herkennen. Ik ben juist iedere dag blij en dankbaar dat ik zulke momenten kan meemaken! Hierdoor heb ik het gevoel dat ik leef! Je kunt wel altijd in je veilige huisje blijven zitten, waar alles keurig op jou is aangepast, maar hierdoor ontdek je de wereld niet. Het leven heeft positieve en negatieve kanten, maar is zeker de moeite waard!

Liefde

Het liefdesverhaal van deze film vind ik heel erg mooi. Hoe de onvoorwaardelijke liefde van Louisa voor Will groeit, is bijzonder. Ook hoe zij met elkaar omgaan is heel speciaal. Tijdens de bruiloft van de ex-vriendin van Will, vraagt Louisa: “Gaan we nog dansen?” Will
kijkt haar niet begrijpend aan en Louisa gaat op zijn schoot zitten en zegt: “Kom op, dan hebben die lui morgen ook iets om over te praten.” Dit is precies hoe mijn vrienden met mij omgaan. We ondernemen leuke dingen en trekken ons niets aan van wat andere mensen van ons vinden.

Een liefdesrelatie is echter wel anders dan een vriendschappelijke relatie. De gedachte van Will dat hij niet wil dat Louisa dingen mist die andere mannen haar wel zouden kunnen geven, herken ik maar al te goed. Dit heeft naar mijn mening alles te maken met zelfacceptatie, maar je kunt jezelf op relationeel vlak pas accepteren als je een relatie hebt en kunt oefenen met gebeurtenissen. Net als de man in deze film heb ik in relaties vaak het gevoel gehad dat ik mijn partner tekort doe of dingen ontneem doordat ik een beperking heb. Soms vonden mijn partners dit ook, soms ook helemaal niet. Ik denk dat iemand in een rolstoel prima een relatie kan hebben met een lopend iemand, maar dat je elkaar wel de ruimte moet geven om elkaars eigen dingen te kunnen doen. Maar dat geldt uiteraard voor iedere relatie.

De film Me Before You is een prachtige film en geeft mensen weer een beetje meer inzicht in hoe leven met een beperking is. Hoewel je hoopt dat het verhaal een andere wending neemt en op een andere manier eindigt, is het zeker een aanrader om deze film te gaan bekijken in de bioscoop.

Film informatie

Titel: Me Before You
Regie: Thea Sharrock
Cast: Emilia Clarke, Sam Claflin, Janet McTeer, Charles Dance
Speelduur:  110 minuten
Releasejaar: 2016


Volg mij op sociale media!

/0 Reacties/door

Een nieuw begin

Dinsdag las ik op Twitter: ‘Besteed geen tijd aan dingen die je niet kunt beïnvloeden, maar steek je energie in de dingen die je wél kunt veranderen’. Dit is een quote die mij erg aanspreekt. Vanaf eind vorig jaar probeer ik hier meer aandacht aan te besteden, maar ik vind dit erg lastig. Ik ben een erg emotioneel persoon en kan er niet tegen als het niet goed gaat met de mensen die ik liefheb.

Dit nieuwe jaar, 2012, is voor mij een nieuwe start. Ik wil dit jaar laten zien wie Manon van den Heuvel nu echt is. Daarom staan er een aantal belangrijke zaken op mijn ‘to-do-list’, zoals:

  • Het afronden van mijn HBO-opleiding Personeel en Arbeid;
  • Een eigen huisje vinden waar ik 24/7 terecht kan en volledig mijzelf kan zijn;
  • Een baan vinden die bij mij past en waarin ik mijzelf kan laten zien;
  • Mijn grenzen leren kennen (hiermee bedoel ik onder andere grenzen in het kader van belastbaarheid in combinatie met mijn lastig lichaam);
  • Nog zelfstandiger worden dan dat ik nu al ben;
  • Genieten van het leven!

Dit zijn een aantal dingen die op mijn verlanglijstje staan voor het nieuwe jaar. Ze zijn nog niet helemaal SMART (Specifiek-Meetbaar-Acceptabel-Realitisch-Tijdsgebonden) uitgewerkt, maar daar ben ik druk mee bezig.

Het nieuwe jaar begon voor mij gelijk goed. Op 2 januari werd ik namelijk geopereerd aan het litteken op mijn voorhoofd dat ik 15 jaar geleden heb opgelopen bij het auto-ongeluk waardoor ik in de rolstoel terecht ben gekomen. Ik heb al 15 jaar heel erg veel last van hoofdpijn. Nu weet ik dat dit ook verband heeft met het drukke leven dat ik lijd, maar ook voor mijn uitstraling vroeg ik me af of dit litteken niet minder zichtbaar zou kunnen zijn. De neuroloog in het Zuwe Hofpoort ziekenhuis in Woerden heeft mij doorverwezen naar de plastisch chirurg en hij verzekerde mij ervan dat hij het mooier kon maken dan dat het was. Dit is dus afgelopen maandag gebeurd.

In eerste instantie stond ik er niet zo erg bij stil bij wat er met mij zou gaan gebeuren, maar op Nieuwjaarsdag begonnen de zenuwen toch toe te slaan. Maandagochtend om 7.30 uur werd ik al naar de OK gereden en in de voorbereidingskamer brak het zweet mij uit. Het is ook een rare gedachte dat ik 15 jaar geleden op deze datum in coma lag en dat ik nu opnieuw geopereerd werd aan de schade van het ongeluk. Om 9.30 uur deed ik mijn ogen weer open en nadat ik iets gegeten had tussen de middag en aangekleed was, mocht het infuus eruit en mocht ik om 13.30 uur weer naar huis. De eerste middag heb ik lekker relaxt op de bank het eerste seizoen van Gooische Vrouwen gekeken en bezoek gehad van mijn lieve vriendinnetje. Het is heel erg fijn om berichtjes en cadeautjes te krijgen van mensen die met me meeleven. Ik wil jullie daar allemaal voor bedanken.

Vanavond (donderdagavond) heb ik voor het eerst sinds de operatie echte hoofdpijn gehad. Van de artsen mag ik iedere dag 8 Paracetamol, maar tot op heden was dit nog niet nodig geweest. Nu begint de wond te genezen en voel ik de huid hier en daar lichtelijk trekken. Dit brengt toch wel wat pijn met zich mee. Wel moet ik zeggen dat het me erg meevalt! Ik had het erger verwacht! Het resultaat is ook heel erg mooi! Een heel dun potloodstreepje blijft er van het litteken over, maar dat zal straks bijna niet meer te zien zijn. Ook was de druk direct van mijn voorhoofd af toen ik wakker werd. Dit is echt een verademing.

Na 15 jaar kan ik dus met volle overgave zeggen dat dit een nieuwe start is voor mij. Hopelijk kan ik met deze ingreep het hoofdstuk van het ongeluk en de revalidatie weer een beetje meer afsluiten. Ik weet dat dit een turbulent jaar voor mij gaat worden met vele veranderingen, maar ik ben er helemaal klaar voor en weet zeker dat het me gaat lukken! Ik hoop dat 2012 voor jullie net zo’n prachtig jaar mag worden als voor mij.


Volg mij op sociale media!

/3 Reacties/door