Dinsdag las ik op Twitter: ‘Besteed geen tijd aan dingen die je niet kunt beïnvloeden, maar steek je energie in de dingen die je wél kunt veranderen’. Dit is een quote die mij erg aanspreekt. Vanaf eind vorig jaar probeer ik hier meer aandacht aan te besteden, maar ik vind dit erg lastig. Ik ben een erg emotioneel persoon en kan er niet tegen als het niet goed gaat met de mensen die ik liefheb.

Dit nieuwe jaar, 2012, is voor mij een nieuwe start. Ik wil dit jaar laten zien wie Manon van den Heuvel nu echt is. Daarom staan er een aantal belangrijke zaken op mijn ‘to-do-list’, zoals:

• Het afronden van mijn HBO-opleiding Personeel en Arbeid;
• Een eigen huisje vinden waar ik 24/7 terecht kan en volledig mijzelf kan zijn;
• Een baan vinden die bij mij past en waarin ik mijzelf kan laten zien;
• Mijn grenzen leren kennen (hiermee bedoel ik onder andere grenzen in het kader van belastbaarheid in combinatie met mijn lastig lichaam);
• Nog zelfstandiger worden dan dat ik nu al ben;
• Genieten van het leven!

Dit zijn een aantal dingen die op mijn verlanglijstje staan voor het nieuwe jaar. Ze zijn nog niet helemaal SMART (Specifiek-Meetbaar-Acceptabel-Realitisch-Tijdsgebonden) uitgewerkt, maar daar ben ik druk mee bezig.

Het nieuwe jaar begon voor mij gelijk goed. Op 2 januari werd ik namelijk geopereerd aan het litteken op mijn voorhoofd dat ik 15 jaar geleden heb opgelopen bij het auto-ongeluk waardoor ik in de rolstoel terecht ben gekomen. Ik heb al 15 jaar heel erg veel last van hoofdpijn. Nu weet ik dat dit ook verband heeft met het drukke leven dat ik lijd, maar ook voor mijn uitstraling vroeg ik me af of dit litteken niet minder zichtbaar zou kunnen zijn. De neuroloog in het Zuwe Hofpoort ziekenhuis in Woerden heeft mij doorverwezen naar de plastisch chirurg en hij verzekerde mij ervan dat hij het mooier kon maken dan dat het was. Dit is dus afgelopen maandag gebeurd.

In eerste instantie stond ik er niet zo erg bij stil bij wat er met mij zou gaan gebeuren, maar op Nieuwjaarsdag begonnen de zenuwen toch toe te slaan. Maandagochtend om 7.30 uur werd ik al naar de OK gereden en in de voorbereidingskamer brak het zweet mij uit. Het is ook een rare gedachte dat ik 15 jaar geleden op deze datum in coma lag en dat ik nu opnieuw geopereerd werd aan de schade van het ongeluk. Om 9.30 uur deed ik mijn ogen weer open en nadat ik iets gegeten had tussen de middag en aangekleed was, mocht het infuus eruit en mocht ik om 13.30 uur weer naar huis. De eerste middag heb ik lekker relaxt op de bank het eerste seizoen van Gooische Vrouwen gekeken en bezoek gehad van mijn lieve vriendinnetje. Het is heel erg fijn om berichtjes en cadeautjes te krijgen van mensen die met me meeleven. Ik wil jullie daar allemaal voor bedanken.

Vanavond (donderdagavond) heb ik voor het eerst sinds de operatie echte hoofdpijn gehad. Van de artsen mag ik iedere dag 8 Paracetamol, maar tot op heden was dit nog niet nodig geweest. Nu begint de wond te genezen en voel ik de huid hier en daar lichtelijk trekken. Dit brengt toch wel wat pijn met zich mee. Wel moet ik zeggen dat het me erg meevalt! Ik had het erger verwacht! Het resultaat is ook heel erg mooi! Een heel dun potloodstreepje blijft er van het litteken over, maar dat zal straks bijna niet meer te zien zijn. Ook was de druk direct van mijn voorhoofd af toen ik wakker werd. Dit is echt een verademing.

Na 15 jaar kan ik dus met volle overgave zeggen dat dit een nieuwe start is voor mij. Hopelijk kan ik met deze ingreep het hoofdstuk van het ongeluk en de revalidatie weer een beetje meer afsluiten. Ik weet dat dit een turbulent jaar voor mij gaat worden met vele veranderingen, maar ik ben er helemaal klaar voor en weet zeker dat het me gaat lukken! Ik hoop dat 2012 voor jullie net zo’n prachtig jaar mag worden als voor mij.