Berichten

Mijn tips voor het maken van een weekplanning (deel 1)

Door mijn niet aangeboren hersenletsel (NAH) is het voor mij moeilijker om overzicht te houden en structuur aan te brengen in mijn dagelijks leven. Een handig hulpmiddel hiervoor is het maken van een weekplanning. In deze blog vertel ik hoe ik zo’n planning maak en deel ik mijn tips met jou. Omdat plannen zo’n belangrijk onderwerp is voor mij en heel veel andere mensen met een beperking, heb ik een tweede blog geschreven waarin ik mijn extra tips deel. Anders zou deze blog veel te lang worden. Deze komt binnenkort online. Ik hoop dat ik jou mag inspireren om ook aan de slag te gaan met het maken van een weekplanning!

Waarom een weekplanning?

Het maken van een weekplanning kan erg nuttig zijn voor zowel mensen met een lichamelijke beperking als mensen met een cognitieve beperking, zoals Niet Aangeboren Hersenletsel. Voor mensen met een lichamelijke beperking kan het erg nuttig zijn, omdat zij bijvoorbeeld meer tijd kwijt zijn aan persoonlijke verzorging of aan bepaalde huishoudelijke taken.

Weekplanner

Tijdens mijn revalidatietraject bij De Hoogstraat Revalidatie heb ik een A4tje gekregen van mijn ergotherapeut als voorbeeld van een weekplanning. Hierop staan horizontaal alle dagen van de week en verticaal alle tijdsblokken van een half uur.

Het was de bedoeling dat ik deze voor iedere week zou kopiëren en invullen met mijn activiteiten. Dit heb ik een tijdje gedaan. Maar uiteindelijk vond ik dit niet zo handig werken, omdat alle kopietjes door mijn hele huis lagen. Daarom heb ik mijn eigen variant gemaakt van deze sheet. En heb ik deze laten afdrukken en laten inbinden voor een heel jaar, zodat ik hem als een soort agenda kan gebruiken en op de keukentafel kan laten liggen. Dit werkt voor mij erg prettig! Lijkt jou zo’n weekplanner ook handig? Deze is helaas (nog) niet te koop, maar als je mij een e-mail of berichtje op social media stuurt, kan ik deze voor je bestellen.

Weekplanning invullen

Bij het invullen van mijn weekplanning ga ik als volgt te werk:

  1. Weeknummer en datums

Ik begin altijd met het noteren van het weeknummer bovenaan de planner. En ik zet ook altijd de datums van de dagen bij de dagen neer. Net als in een echte agenda.

  1. Afspraken

Vervolgens vul ik de rest van de planner met potlood in, want er kan natuurlijk altijd iets veranderen in de week en dan kan ik het gemakkelijk aanpassen. Als eerste noteer ik alle vaste en wekelijks terugkerende afspraken, zoals de fysiotherapeut, sporten en wanneer de huishoudelijke hulp komt. Naast alle wekelijks terugkerende activiteiten vul ik ook de specifieke afspraken in voor deze week, bijvoorbeeld een afspraak met mijn mental coach of een afspraak buiten de deur voor mijn blog. Voor deze laatste afspraak moet ik ook reistijd incalculeren en dit vul ik ook in op de planner. Op die manier weet ik precies hoe laat ik moet vertrekken om op tijd op mijn afspraak te zijn. In de loop der jaren heb ik gemerkt dat ik aan het eind van de ochtend en het begin van de middag op mijn fitst ben. Daarom probeer ik zoveel mogelijk afspraken rond die tijd te plannen als dat mogelijk is.

  1. Ochtend- en avondroutine

Als ik de afspraken heb ingevuld in mijn weekplanning, kan ik vervolgens de tijd voor mijn ochtendroutine inplannen. Van de ergotherapeut heb ik geleerd om rustig de tijd te nemen voor opstaan, aankleden en ontbijten. Zodat ik daarna zonder stress aan de rest van mijn dag kan beginnen. Om mijzelf een beetje speling te geven, plan ik in totaal 2,5 uur in voor mijn gehele ochtendritueel. Ik douche bijvoorbeeld niet iedere ochtend, maar door ruim de tijd in te calculeren kan ik altijd op de dag zelf nog besluiten om die dag toch te gaan douchen. Op deze manier behoud je ook enige ruimte voor spontaniteit in je leven. Ik houd er persoonlijk niet van als alles tot in detail is gepland. Ik vind het super handig om alles zo uitgebreid op te schrijven en in te plannen, want ik ben altijd langer bezig dan dat ik zelf verwacht. En door het zo op te schrijven, weet ik precies hoe laat ik moet opstaan om op tijd bij mijn afspraken te zijn. Normaal gesproken sta ik het liefst rond 9 uur op. Ik heb gemerkt dat ik hierdoor het fitst ben. Maar als ik bijvoorbeeld om 11.00 uur een afspraak heb, kan ik gemakkelijk terugrekenen dat ik dan tussen 8.00 en 8.30 uur op moet staan. Ook mijn avondritueel plan ik in, zodat ik weet hoe laat ik daarmee moet beginnen om op tijd in bed te liggen.

  1. Eetmomenten

De volgende stap is het inplannen van mijn eetmomenten. Om mijn energie zo goed mogelijk over de dag te verdelen, is het belangrijk om regelmatig eetmomenten in te plannen. Maar door mijn NAH ben ik hier niet zo goed in. Wanneer ik helemaal in de flow zit en aan mijn blogs aan het werken ben, vergeet ik vaak te eten. Daarom is het goed om hier momenten voor in te plannen in de weekplanning. Daarnaast zet ik vaak ook een wekker op mijn telefoon die afgaat wanneer het tijd is voor het volgende eetmoment. Op die manier kan ik ze zéker niet vergeten. Ook plan ik tijd in voor koken en opruimen. Door voor alle huishoudelijke taken apart tijd in te roosteren in de weekplanning, is hier dus al tijd voor gereserveerd en hoef je dit niet gehaast tussen de andere activiteiten door te doen. Maar is hier een speciaal moment voor.

  1. Rustmomenten

Tot slot is het tijd om ook rustmomenten in te plannen. Om de dag zo goed mogelijk door te komen met mijn beperkte energie, is het belangrijk dat ik ’s middags een rustmoment neem van ongeveer een uur. Wanneer ik weet dat ik ’s avonds nog weg moet, bijvoorbeeld om te sporten, houd ik me altijd trouw aan het rustmoment. Maar wanneer ik gewoon thuis aan het werk ben, vind ik het moeilijker om hier aan toe te geven. Daarom is het goed om hier een speciaal moment voor in te plannen.

Wat ik doe tijdens een rustmoment, zet ik niet op mijn planner (ruimte voor spontaniteit!), maar bekijk ik op dat moment waar ik behoefte aan heb. De ene keer zit mijn hoofd zó vol en is het nodig om even op mijn bed te liggen en een powernap te doen, maar de andere keer is het voldoende om lekker op de bank te ploffen en een aflevering van mijn favoriete serie op Netflix te kijken.

Foto van de ingevulde weekplanning van Manon.

Dit is de ingevulde weekplanning.

Tot slot

Ik hoop dat ik je iets meer heb kunnen laten zien over hoe ik mijn dagelijks leven met mijn beperking organiseer en hopelijk heb ik je kunnen inspireren om ook aan de slag te gaan met het maken van een weekplanning. Op mijn YouTube-kanaal heb ik een video geplaatst over hoe ik bovenstaande tips in de praktijk breng en laat ik stap voor stap zien hoe ik mijn weekplanning invul.

Heb je vragen over plannen? Laat deze dan achter in een reactie! Dan ga ik die zo goed mogelijk beantwoorden.
En wil je op de hoogte blijven van al mijn andere blogs en video’s? Dan vind ik het super leuk als je me blijft volgen via social media!

Veel succes en plezier met plannen!


Volg mij op sociale media!

/4 Reacties/door

Update revalidatie #2 inclusief boekentip

Na het uploaden van mijn video Update revalidatie #1 was het mijn bedoeling om wekelijks een video op mijn YouTube-kanaal te plaatsen waarin ik vertel over de voortgang van mijn revalidatietraject. Echter kwam het er de afgelopen weken steeds niet van om een video op te nemen en daarom besloot ik nu om deze blog te schrijven met een update omtrent mijn revalidatie. Daarnaast geef ik in deze blog een boekentip van een boek wat mij de afgelopen weken heeft geïnspireerd.

Het gaat niet goed

Ik vind het altijd moeilijk om te zeggen als het niet goed met mij gaat. Het klinkt zo dramatisch en zo wil ik helemaal niet overkomen. Maar op dit moment kan ik moeilijk zeggen dat het goed gaat. Ik word iedere dag wakker met hevige hoofdpijn (een 8, op een schaal van 0 tot 10) en ik lig bijna de hele dag in bed, omdat dat me de meeste rust geeft. Aan het begin van het traject heb ik er zelf voor gekozen om hier volledig open en eerlijk over te zijn en daar horen ook de minder goede tijden bij. Daarom heb ik er toch voor gekozen om deze blog te schrijven én te plaatsen.

Tot op heden heb ik dus ook nog niet het gevoel dat het revalidatietraject me helpt. Ik zie wel vooruitgang, maar nog geen verbetering. Ik vergelijk een revalidatietraject graag met een verandertraject en hier heb ik er veel van mogen begeleiden vanuit mijn opleiding. De fases van zo’n traject zijn: 1) Ontkenning, 2) Bewustwording en 3) Aanvaarding. Omdat ik een kort traject zou volgen, doorloop ik de fases in een vlot tempo. De eerste week was een fase van ontkenning. Ik zei tegen de therapeuten dat het wel meeviel en dat ik alleen wat pijnklachten had, maar dat ik zeker niet zoveel klachten had als 3 jaar geleden toen ik een revalidatietraject gevolgd heb. Echter door het bijhouden van mijn weekschema’s, zoals in mijn eerste video te zien is, kwam ik erachter dat mijn weken goed volgepland zitten en dat dit op de lange termijn onhoudbaar was. Dit heeft voor veel bewustwording gezorgd.

Op dit moment bevind ik mij nog in fase 2. Samen met mijn therapeuten ben ik op zoek naar een manier waarop ik mijn leven op een andere manier zou kunnen inrichten, maar hierin merk ik dat ik mij nog niet volledig open kan stellen voor de oplossingen. Ik ben bang voor wat mij te wachten staat en wil net zo van alle leuke dingen van het leven kunnen blijven genieten zoals dat nu is. Maar op deze wijze doorgaan is ook geen optie. Dus heb ik geen andere keuze. Opgeven is geen optie! Aanstaande week heb ik een bespreking met mijn therapeuten en de revalidatiearts. Tijdens deze bespreking gaan we overleggen hoe de afgelopen periode gegaan is, wat de nog te behalen doelen zijn en wanneer het traject afgelopen is. De technieken van de ergotherapeut voor het plannen ken ik wel. Nu is het zaak dat ik dit in de praktijk ga brengen en ga ervaren hoe dit gaat. Op deze manier kan ik hopelijk de stap maken van Bewustwording (stap 2) naar Aanvaarding (stap 3).

Een periode waarin het allemaal even niet zo lekker gaat, is voor mij altijd tijdelijk. Better days are yet to come. Maar soms kan zo’n periode enorm lang duren voor mijn gevoel. Ondanks alles blijf ik optimistisch en blijf ik genieten van de geluksmomentjes die iedere dag in zich heeft.

Boekentip

Toeval of niet, maar een tijdje geleden kocht ik het boek ‘Durf te leven!’ van Rafael Santandreu in de boekhandel. De afgelopen weken heb ik dit boek gelezen en dit was een mooie aanvulling op mijn revalidatietraject.

Rafael is cognitief psycholoog en heeft zijn eigen praktijk in Barcelona. In eerste instantie kocht ik het boek omdat ik een grote interesse heb in psychologie en ik was benieuwd of de Spaanse werkwijze verschild van de Nederlandse.

Aan de hand van voorbeelden uit zijn eigen leven en zijn praktijk geeft Rafael de handvaten hoe je meer van het leven kunt genieten met behulp van instrumenten uit de cognitieve psychologie. Veel van deze instrumenten en technieken herkende ik van mijn studie Human Resources Management en de training Persoonlijke Effectiviteit die ik volgde. Een voorbeeld van zo’n techniek is het aanpakken en ombuigen van ongewenst gedrag en ongewenste emoties, ook wel Rationele Effectiviteits Training (RET) genoemd.

Het boek leest lekker weg en Rafael neemt geen blad voor de mond om zijn eigen mening te geven over de hedendaagse psychologie. Een echte aanrader voor iedereen die gelukkig wil zijn.

Heb je vragen over mijn revalidatietraject? Of heb je andere vragen of een leuk idee voor een nieuwe blog of video? Neem dan contact met mij op via één van de social media kanalen.

Bekijk ook mijn Update revalidatie #1 als je deze nog niet bekeken hebt. Ook plaats ik regelmatig andere video’s op mijn YouTube-kanaal, bijvoorbeeld over mijn vakanties en neem ik je mee in mijn dagelijks leven met de rolstoel. Vind je het leuk om op de hoogte te blijven? Klik dan even op abonneren onder de video van de eerste update! Wil je op de hoogte blijven van mijn nieuwste blogs? Like dan mijn Facebookpagina!

Tumbnail van Update Revalidatie #1


Volg mij op sociale media!

/3 Reacties/door

Een plek van hoop

Eind maart werd er een special van Kruispunt uitgezonden genaamd ‘Vechten voor hoop’ over revalidanten met een dwarslaesie in revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht. In dit revalidatiecentrum heb ik ook gerevalideerd en ik kom hier nog steeds regelmatig, bijvoorbeeld om wekelijks te sporten en maandelijks te zwemmen. Toen ik hoorde dat de special uitgezonden zou worden heb ik deze opgenomen, maar ik wilde deze terugkijken op een rustig moment, wanneer ik er klaar voor was.

In de aflevering worden Milou (13) en Remco (29) gevolgd tijdens hun revalidatie. Remco heeft een motorongeluk gehad en Milou is gevallen tijdens het NK turnen. Beiden hebben zij een hoge dwarslaesie.

Vooral het verhaal van Milou greep mij erg aan. Hoe haar ouders vertellen over het ongeluk en de onzekere tijd die volgde, herinnert mij aan de verhalen van mijn eigen ouders in het tv-programma Rembrandtkade 10.

Al in het ziekenhuis werd aan Milou verteld dat zij waarschijnlijk nooit meer zou kunnen lopen. Haar vader vindt dat pedagogisch niet verantwoord dat de arts dit op deze manier mededeelt. Zelf kreeg ik op mijn 10e levensjaar te horen van de revalidatiearts in de Hoogstraat (dezelfde arts als Milou) dat ik nooit meer zou kunnen lopen. De reden die hij gaf, was dat we te laat waren. Ik herinner mij nog heel erg goed dat mijn moeder en ik toen op de gang zaten te huilen en dat we mijn vader in de gesprekskamer hoorden schreeuwen tegen de arts. We kwamen toch ieder halfjaar voor controle? Hoe kan het dan dat we te laat zijn? Achteraf weet ik dat dit een uiting was van mijn vaders eigen verdriet en onmacht.

Halverwege de uitzending zegt Milou: “De artsen kunnen wel zeggen dat ik nooit meer kan lopen, maar dat maakt mij niet uit.” Dit is zo herkenbaar voor mij. Ik heb altijd na het ongeluk gedacht dat ik weer zou kunnen lopen en daar heb ik altijd keihard voor getraind. Ook ik fantaseerde, net als Milou, samen met mijn moeder over mijn bruiloft later. Waarbij ik in een prachtige jurk samen met mijn vader naar mijn toekomstige echtgenoot loop. Na 20 jaar realiseer ik mij dat trouwen in een rolstoel ook helemaal niet zo’n straf is. De positieve houding van Milou ontroerde mij enorm. Ik dacht bij mijzelf: Meisje meisje, je hebt nog zo’n lange weg te gaan. Maar ze houdt zich zo sterk en zo groot. Echt heel bijzonder voor haar jonge leeftijd.

Het verhaal van Remco is voor mij typerend voor mijn situatie op dit moment. Remco is erg bezig met de toekomst. Met zijn werk en de zin van het leven. Zijn verhaal deed mij denken aan mijn revalidatieperiode in 2013 waarin ik mij met de therapeuten voorbereidde op het ‘volwassen leven’. Een aantal weken voor de uitzending kwam ik Remco tegen in De Hoogstraat. Hij vroeg mij of ik voor hem op het knopje van de lift wilde drukken, omdat hij zijn handen niet kan bewegen. Pas na een aantal seconden realiseerde ik mij dat ik ook het knopje in de lift voor de juiste verdieping in moest drukken. Ik vroeg hem nog: “Vind je het niet lastig om steeds hulp te moeten vragen?” Hij vertelde mij toen dat hij binnenkort een hulpmiddel zou krijgen waarmee hij zelf de knop van de lift kan bedienen.

Deze aflevering laat precies zien wat een prachtige plek Revalidatiecentrum De Hoogstraat is. Zoals de titel al zegt: het is een plek van hoop. Iedereen die hier komt, heeft zijn of haar verhaal wat hem of haar uniek maakt. Maar allemaal hebben ze die vurige passie om te strijden voor het hoogst haalbare! Dit vind ik zo bewonderenswaardig om te zien. De Hoogstraat is voor mij een tweede thuis. Het is geen plek van verdriet, maar een plek waar je mag zijn wie je bent. En dat is genoeg. Iedereen wordt gerespecteerd zoals hij of zij is. Er ontstaan vriendschappen voor het leven. En dat maakt het grote verdriet van wat je overkomen is toch enigszins dragelijker.

Klik hier om de aflevering van Kruispunt terug te kijken. Ik ben benieuwd wat voor indruk het bij jou achterlaat.


Volg mij op sociale media!

/0 Reacties/door

Wat nu?!

Vandaag was mijn allerlaatste dag dat ik voor poliklinische dagbehandeling naar het revalidatiecentrum ging. Eind mei vorig jaar ben ik begonnen met revalideren omdat ik overbelast geraakt was en nu, bijna een jaar later, ben ik klaar. Het voelt nog niet als klaar, want nu moet ik alle adviezen die gegeven zijn in de praktijk gaan brengen. En me hier ook aan houden.

Al een paar weken was ik huiverig voor deze dag, want ik was bang dat ik in een gat zou vallen nu ik klaar ben met mijn revalidatie en nog geen baan heb. Daar heb ik vanmiddag tijdens mijn laatste sessie met mijn ergotherapeute dan ook lang over gesproken.

Vorige week heb ik in het kader van mijn re-integratietraject een ochtendje meegelopen met de decaan van mijn middelbare school. Het doel van deze meeloopdag was om te kijken of de werkzaamheden van een decaan mij aanspreken. Dit was zeker het geval! Daarnaast wilde ik bekijken of er mogelijkheden zouden zijn voor een werkervaringsplek. In mijn geval houdt dit in dat ik een bedrijf zoek dat qua werkzaamheden aansluit bij mijn kwaliteiten en waar ik de komende 2 à 3 maanden ervaring op kan doen met werken. Ik heb nu nog geen idee hoeveel uren ik per week aan kan met werken en hoe ik mijn werk het beste kan indelen. Ik heb hier natuurlijk wel ideeën over, maar ik wil deze graag toetsen in de praktijk. Ik hoop na deze ‘stage’ nog meer zelfvertrouwen opgebouwd te hebben door te weten wat ik wel en niet kan en klaar te zijn om te gaan solliciteren naar een echte, betaalde baan.

Op dit moment ben ik druk aan het netwerken (mèt mijn nieuwe, zelfontworpen netwerkkaartjes), probeer ik ook een beetje uit te rusten van de toch wel intensieve revalidatieperiode en door te gaan met het sporten dat ik het afgelopen jaar zo goed opgebouwd heb . Daarnaast gaf mijn ergotherapeute mij als tip om de komende weken de dingen te doen die ik al zo lang wil doen, maar waar ik nooit aan toekwam. Er ligt nu al een heel lijstje naast me met dingen die ik nog graag zou willen doen en iedere keer als me iets te binnen schiet, schrijf ik het erbij! Een lekker praktische tip. Daar houd ik van!


Volg mij op sociale media!

/0 Reacties/door

Ik hou van jou!

Deze woorden betekenen voor mij heel erg veel. Het zal ook niet snel gebeuren dat ik zeg dat ik van iemand hou. Ik heb mezelf voorgenomen dat ik deze woorden alleen uitspreek naar mensen als ik ze echt meen. Daarnaast ben ik er van overtuigd dat je pas van iemand anders kunt houden als je volledig van jezelf houdt.

De laatste weken gaat het eigenlijk erg goed met mij. Het revalidatietraject is bijna ten einde en ik maak mooie stappen in mijn re-integratietraject. Ik ben op dit moment bezig om dagjes mee te lopen met mensen die een baan hebben die mij ook interessant lijkt. Hierdoor heb ik super mooie gesprekken met mensen. En daar word ik zo blij van! Ook weet ik nu beter welke richting ik op wil als ik weer ga werken.

Ik heb mezelf aan het begin van dit jaar voorgenomen om weer volledig mezelf te worden, omdat ik mezelf vorig jaar behoorlijk kwijtgeraakt ben. Dat lees je onder andere in mijn andere blogs.

Ik roep regelmatig dat ik ‘verliefd wil worden op mezelf’ en ik merk dat ik mezelf steeds leuker ga vinden. Dit merk ik bijvoorbeeld doordat ik iedere dag zing en weer uren voor de spiegel kan staan om mezelf mooi te maken. Toen ik vorig jaar ziek werd, had ik daar geen energie meer voor en ook echt geen zin in, terwijl dit altijd echt mijn ding geweest is. Ook heb ik laatst weer eens heerlijk een middag geshopt. De laatste keer dat ik dit gedaan heb, kan ik me niet eens meer herinneren! Waarschijnlijk was dit toen ik nog in Ede studeerde (en ik ben in 2012 afgestudeerd).

Na het shoppen gaf het me zo’n voldaan gevoel om ruimte te maken in mijn kledingkast voor mijn nieuwe aanwinsten. Veel kleding die ik al lang niet meer gedragen heb, heb ik in een vuilniszak gestopt voor de kringloop. Ik was letterlijk ‘oude dingen’ aan het weggooien en ruimte aan het maken voor nieuwe dingen. Heerlijk!

Doordat ik dit jaar volledig opnieuw ben begonnen, komen er zoveel mooie dingen op mijn pad. Ik krijg mailtjes en telefoontjes van mensen en bedrijven of ik hen wil helpen door middel van een gesprek of presentatie, ik ontmoet prachtige nieuwe mensen en mijn bestaande vriendschappen worden sterker. Hier word ik gelukkig van.

Ook heb ik vorige week nieuwe profielfoto’s laten maken voor mijn social media door Petra van Vliet. Ik ben zo trots op het eindresultaat! Bijna iedereen zegt dat ik weer straal en dat ik volwassener ben geworden in vergelijking met 2 jaar geleden. Ik voel me ook veel volwassener dan toen. Ik heb door een diep dal moeten gaan, maar ik ben weer bijna aan de top voor mijn gevoel. Er zullen nog vele andere dalen volgen in mijn leventje, maar voor nu geniet ik van het moment. Ik ben trots op wat ik bereikt heb in het afgelopen jaar en ik kan nu vol trots zeggen: Ik hou van mij!

En die knappe prins op het witte paard komt dan heus nog wel een keertje voorbij in de toekomst, maar voor nu geniet ik van de relatie die ik met mezelf aan het opbouwen ben. Dit is de mooiste relatie die je kunt hebben.


Volg mij op sociale media!

/2 Reacties/door

Perspectief

Het jaar 2013 is voor mij erg verdrietig geëindigd: heftige gesprekken in het revalidatiecentrum die ook een mentaal proces in gang hebben gezet en mijn relatie die ten einde liep. Op oudjaarsavond heb ik besloten dat 2014 mijn jaar zou gaan worden en dat er een hoop positieve dingen gaan gebeuren. Zo hoop ik in maart mijn revalidatietraject in De Hoogstraat af te kunnen sluiten en weer op zoek te gaan naar een baan waar ik mijn kwaliteiten optimaal kan benutten. Ook hoop ik mijn energie weer hervonden te hebben om weer veel leuke dingen te gaan doen en te genieten van het leven!

Het mentale proces wat bij mij in gang gezet is door de revalidatie heeft te maken met het accepteren van wat gebeurd is en verder gaan met de mogelijkheden die je wel hebt. Sinds ik in 2012 op mezelf ben gaan wonen, zijn er veel nieuwe mensen in mijn leven gekomen. Hier ben ik heel erg dankbaar voor en zij zijn een hele grote steun. Maar af en toe is het lastig om uit te leggen wat je allemaal meegemaakt hebt om te komen waar je nu bent. Dit was ook één van de lastige dingen in mijn relatie. Daarom ben ik de afgelopen tijd meerdere mensen op gaan zoeken die mij al mijn hele leven kennen en of die mij in ieder geval al kenden in de tijd van het auto-ongeluk in 1996.

Ik heb vooral gesprekken gevoerd met familieleden: mijn ouders, mijn nicht en mijn oom en tante. Ik vind het fijn om te horen hoe zij de periode van het ongeluk en mijn eerste revalidatie ervaren hebben en hoe ze mijn houding ervaren hebben in die periode. Hierdoor kan ik beter begrijpen waarom mijn huidige revalidatieperiode zo confronterend is voor mij. Ik ben heel erg dankbaar voor de mooie gesprekken die ik over dit onderwerp heb met mensen die mij lief zijn.

Op dit moment ben ik ook heel erg bezig met mijn toekomst. Ik droom er al jaren van om zangles te hebben en mijn stem optimaal te kunnen benutten en al mijn gevoel te kunnen leggen in een liedje. Daarom heb ik aan het begin van dit jaar de stap gewaagd en me ingeschreven voor een kennismakingsles bij Vocal Center. Tijdens deze les heb ik zo ontzettend veel geleerd, zoals de reden waarom ik makkelijker kan zingen dan praten. Dit is zeker iets waar ik mee door wil gaan en past uitstekend bij de dingen die ik graag zou willen doen in de toekomst, zoals nog meer presentaties en trainingen geven.

Ook ben ik begonnen met een loopbaantraject bij Boogh Arbeidsre-integratie, een re-integratiebureau dat gespecialiseerd is in Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH). Dit is een vervolg op mijn revalidatietraject bij De Hoogstraat. Door middel van gesprekken krijg ik opnieuw inzicht in mijn kwaliteiten en valkuilen en de voorwaarden die nodig zijn om zo weinig mogelijk last te hebben van mijn NAH en om hier op een goede manier mee om te gaan. Tot nu toe word ik hier erg blij van en neemt mijn zelfvertrouwen iedere week weer een stukje toe! Ook ben ik me aan het verdiepen in functies en taken die bij deze functies horen en die me aanspreken om zo nog duidelijker in kaart te brengen in wat voor baan ik helemaal op mijn plek zit.

Ik houd jullie op de hoogte!


Volg mij op sociale media!

/0 Reacties/door

Er is eigenlijk niets veranderd

Normaal gesproken wil ik voor mijn blogs titels bedenken die kracht en positiviteit oproepen bij mensen en uitnodigen om mijn blog te gaan lezen. Ondanks dat de eerste indruk bij deze titel wellicht niet erg positief is, heb ik er wel degelijk een positieve achterliggende gedachte bij.

Vorige week heb ik een gesprek met de revalidatiearts, mijn ergotherapeut en fysiotherapeut gevoerd. Voor mij was dit een erg heftig gesprek. De afgelopen weken zijn we tot de conclusie gekomen dat het herstel van mijn overbelaste rug erg langzaam gaat en dat er andere oorzaken zijn dan alleen overbelasting.

Mijn fysiotherapeut heeft mijn rug en armen onderzocht en voelt en ziet hierbij veel beperkingen, zoals spasme in mijn armen en handen. Daarnaast ben ik al vanaf mei aan het fitnessen, maar is mijn spierkracht niet zoveel toegenomen als dat we gehoopt hadden. Het is heel goed mogelijk dat door de hersenbeschadiging als gevolg van het auto-ongeluk d.d. 24-12-1996 spiergroepen in mijn armen niet meer aangestuurd worden door mijn hersenen. Doordat het moeilijk is om de spieren in mijn armen nog meer te trainen en sterker te maken, zal het in de toekomst lastig blijven voor mij om zelf mijn rolstoel voort te bewegen op de manier waarop ik dat nu doe. Als ik doorga op de manier waarop ik dat nu doe (dat houdt in: in een handbewogen rolstoel waarbij ik zelf moet rijden) zal er in de komende jaren veel slijtage optreden aan met name mijn schouders. Om die reden hebben mijn ergotherapeut en fysiotherapeut om ook eens een passing met een elektrische rolstoel te doen en deze optie serieus te overwegen.

Het bericht over het feit dat er spieren in mijn armen niet meer aangestuurd worden door mijn hersenletsel heb ik nog nooit eerder op zo’n manier gehoord en daarom kwam dit bij mij erg hard aan. Het voelde alsof mijn wereld instortte en als een achteruitgang. Vragen die bij mij opkwamen, waren: Hoe kan het dat we hier nu pas achter komen? Heb ik hier nu de afgelopen jaren zo hard voor getraind? In eerste instantie kwamen er veel emoties bij mij los, maar daarna ging ik heel veel vragen stellen aan mijn therapeuten om meer duidelijkheid te krijgen.

Omdat ik zo jong was toen ik het ongeluk kreeg, heb ik de beperkingen die ik in mijn armen heb nooit zo erg gerealiseerd. Voor mij was dit gewoon de werking van mijn lichaam en daar heb ik nooit echt over nagedacht. Mijn ouders, ik en de artsen waren eigenlijk alleen maar met mijn benen bezig om te kijken op welke manier we deze weer recht zouden kunnen krijgen (de spieren in mijn knieholte zijn verkort waardoor mijn benen niet meer helemaal recht kunnen) en op welke manier ik misschien nog een paar stapjes zou kunnen zetten met krukken of een looprek. Ook heb ik nooit zulke heftige pijnklachten aan mijn rug en armen gehad als het laatste jaar.

Nu ik dit allemaal weet, realiseer ik mij ook dat de kans steeds kleiner wordt dat ik ooit nog uit de rolstoel zal kunnen komen. In mijn tienerjaren heb ik altijd twee sporen bewandeld: enerzijds mijn school en studie, omdat ik daar sowieso goede resultaten in kon behalen, maar daarnaast heb ik altijd veel tijd en energie aan mijn revalidatie besteed. Dit heb ik allereerst gedaan vanuit de gedachte dat mijn beperkingen niet erger mogen worden dan dat ze nu zijn en dat ik wil blijven kunnen wat ik nu kan, maar anderzijds was er altijd nog de hoop ooit nog te kunnen lopen. Al zijn het maar een paar stapjes. Na vorige week is er een hele andere periode aangebroken in mijn leven, namelijk die van acceptatie. Wellicht ben ik nu op het moment aangekomen in mijn leven dat ik dingen uit het verleden los moet laten om me vol positieve energie te kunnen richten op de toekomst en de dromen die ik nog wil verwezenlijken.

Afgelopen week heb ik een ongelofelijk emotionele week achter de rug, waarin ik gelukkig veel steun heb gekregen van mijn ouders, vriendje, vrienden, vriendinnen en het revalidatiecentrum. Op dit moment probeer ik alles weer vanuit een positiever perspectief te bekijken en stukje bij beetje gaat dat ook wel lukken. Hetgeen wat mijn maatschappelijk werkster vorige week zei, komt nu steeds in mijn gedachten naar boven. Zij zei: “Er is eigenlijk niets veranderd. Het enige verschil tussen nu en vanmorgen is dat je nu meer weet dan toen. Maar je bent nog steeds dezelfde Manon en jouw beperkingen zijn nog hetzelfde als vanmorgen.” Hier ben ik het helemaal mee eens.

Uiteraard houd ik jullie op de hoogte over het verdere verloop van mijn revalidatietraject en welke nieuwe rolstoel het gaat worden e.d. Ik hoop dat ik door het delen van mijn verhaal een steun kan zijn voor mensen die hetzelfde meemaken of die voor andere moeilijke keuzes staan in hun leven. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen. Ik ben echt diep onder de indruk van de steun die ik van alle kanten krijg. Ook van mensen die het zelf helemaal niet door hebben, maar die voor mij heel bijzonder zijn.


Volg mij op sociale media!

/2 Reacties/door

Een wereld van verschil

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geplaatst op mijn website en wat is er veel gebeurd in de tussentijd! Ik heb niet stil gezeten.

Mijn revalidatietraject in de Hoogstraat is nog steeds in volle gang. Eind november is er een nieuw evaluatiegesprek om te bekijken of we het traject in december kunnen afronden of dat we nog even doorgaan. Voor mij is het belangrijk dat als ik stop met het revalidatietraject dat er in ieder geval een nieuwe rolstoel besteld is. Als deze dan geleverd wordt, kan ik altijd nog een afspraak maken met mijn ergotherapeut om de rolstoel samen nog een keer te bekijken en goed af te laten stellen.

Daarnaast merk ik dat er een heleboel innerlijke processen gaande zijn in mij. Deze hebben onder andere betrekking op het acceptatieproces rondom het auto-ongeluk en de overgang van student naar jong volwassene met een eigen huis. Ik merk zeker dat ik vooruit ga! Dit merk aan het feit dat ik minder last heb van rugpijn en hoofdpijn. Dit heb ik onder andere te danken aan mijn ergotherapeut die samen met mij gekeken heeft naar mijn belasting/belastbaarheid. Iedere week vul ik een schema in met wat ik die week moet doen en hoelang, zodat ik gemakkelijk kan zien hoeveel tijd, ruimte en energie ik over heb voor andere dingen en kan ik voldoende rustmomenten inplannen. Doordat ik minder pijn heb, merk ik ook dat ik weer veel meer zin heb om dingen te ondernemen.

Wat ik op dit moment het meest lastig vind, is het contrast in mijn energieniveau. Vorig jaar, tijdens mijn afstuderen, had ik ontzettend veel energie en had ik het gevoel dat de wereld aan mijn voeten lag. Ik wilde nog een (universitaire) opleiding doen en een eigen bedrijf opzetten en wellicht een tijdje in het buitenland gaan werken. Op dit moment moet ik er niet aan denken om nog een studie te gaan doen en in mijn eentje naar het buitenland gaan om daar werkervaring op te doen lijkt me op dit moment geen goed idee, gezien mijn fysieke situatie. Mentaal wil ik het allemaal nog steeds dolgraag, maar mijn lichaam verteld me dat het beter is om dit op dit moment niet te doen. De therapeuten in het revalidatiecentrum vertellen mij dat er wel weer een tijd komt dat ik het allemaal wel weer zie zitten en dat ik dan wellicht alsnog de dingen kan doen waar ik na mijn afstuderen van droomde.

Over het algemeen zie ik dus zeker een stijgende lijn in mijn situatie, maar het contrast met vorig jaar is nog steeds erg groot. Toen was ik een energieke jongedame die stralend in het leven stond en op dit moment ben ik een jongedame die dolgraag van het leven wil genieten en van alles wil ondernemen, maar bij ieder dingetje moet zij rekening houden of ze hier wel energie genoeg voor heeft om het te doen. Voor mij is dat een wereld van verschil. Af en toe erg zwaar, maar ik weet zeker dat het weer helemaal goed gaat komen!

Ik probeer op dit moment op de manieren die voor mij mogelijk zijn te laten zien en merken aan mensen dat ik wel degelijk aan hen denk en dat ik niet helemaal afgesloten ben van de rest van de wereld. Deze kleine tekenen van liefde geven, laten mij zoveel kracht en liefde ontvangen. Dat doet mij zoveel goeds en dat zorgt dat ik toch doorzet om weer de krachtige en stralende Manon te worden die ik was.

Wellicht is dit ook een tip voor jouw leven! Ben je op dit moment druk met studie, werk of andere belangrijke zaken? Laat de mensen van wie je houdt op een kleine en originele manier weten dat je aan ze denkt. Een voorbeeld: stuur een lieve kaart naar je geliefde of koop een klein cadeautje voor je vriendin wat bij haar past en ga bij haar op de thee. Korte bezoekjes of momenten van contact kunnen je alweer zoveel energie geven om door te gaan en kunnen een wereld van verschil zijn.


Volg mij op sociale media!

/2 Reacties/door

De kracht van positiviteit

Bijna 2 maanden ben ik nu bezig met mijn revalidatietraject bij revalidatiecentrum De Hoogstraat. Ik merk bij mezelf dat de vooruitgang erg langzaam gaat, maar ik accepteer dit en ben al heel erg blij dat er herstel is! Mijn grootste en meest bijzondere ontwikkelingen wil ik met jullie delen.

In mijn vorige blog schreef ik dat ik het nog lastig vind om te accepteren dat ik veel moet rusten. Dit vind ik nog steeds een lastig punt, maar ik merk nu wel dat het goed voor me is en dat een (half) uurtje rust er voor zorgt dat ik de rest van de dag de dingen kan doen die ik graag zou willen. Wat dat betreft heb ik de afgelopen weken geleerd om meer naar mijn lichaam te luisteren. Voorheen was ik een persoon die doorging met alle dingen die ze moest doen, omdat ik wilde dat andere mensen het goed en naar hun zin hadden. Maar hierbij vergat ik mijzelf en ben ik in de overbelaste fase beland en kreeg ik een burn-out. Mijn therapeuten hebben mij geleerd dat als ik nu niet naar mijzelf luister, ik in de toekomst andere mensen ook niet meer gelukkig kan maken.

Omdat ik veel moet rusten, ben ik vaak alleen. Dit vond ik in het verleden vreselijk, omdat ik geconfronteerd word met mezelf. De afgelopen weken heb ik geleerd om deze ME-time positief te benutten. Dit doe ik door bijvoorbeeld heel veel te lezen. Ik heb het boek De helende kracht van acceptatie van Annemarie Postma gelezen en hier heb ik ontzettend veel van geleerd. Samen met de gesprekken bij mijn maatschappelijk werkster heeft dit mij veel inzicht gegeven in de wijze waarop ik in het verleden en nu tegen mijn beperking aankijk. In het verhaal van Annemarie herkende ik veel van de houding die mijn ouders en ik in het verleden gehanteerd hebben ten aanzien van mijn beperking en mijn revalidatie. Op dit moment merk ik dat ik er anders naar ben gaan kijken. Dit komt mede doordat ik de afgelopen jaren de focus gelegd heb op mijn studie en werk en niet zozeer op mijn revalidatie. Ik heb de situatie al meer geaccepteerd zoals deze is en zie in dat ik ondanks mijn beperking nog heel veel dingen wel kan. Dit betekent niet dat ik niet blijf hopen of zoeken naar mogelijkheden om weer een paar stapjes te kunnen lopen, al is het met een looprek of krukken. Ik probeer nu van mijn beperking iets positiefs te maken.

Voor mij blijft het uitgangspunt dat God of het Universum hier een bedoeling mee zal hebben. Het is niet voor niets dat ik na 4 weken in coma te hebben gelegen weer wakker ben geworden tegen alle verwachtingen van de artsen in. Waarschijnlijk heb ik mijn taak in dit leven nog niet volbracht. Daarnaast begint het nu meer tot me door te dringen wat er de afgelopen jaren allemaal gebeurd is in mijn leven en wat dit met me gedaan heeft. Met het doorzettingsvermogen dat ik met de revalidatie in 1997 opgebouwd heb, heb ik nu ook mijn HBO-studie in 4 jaar kunnen afronden, een eigen appartement kunnen realiseren en heb ik de moed en de kracht om dit intensieve revalidatietraject te volgen en de confrontatie met mezelf aan te gaan. Daarnaast ben ik heel erg blij met alle nieuwe inzichten die ik door mijn eigen situatie heb opgedaan en de inzichten die ik andere mensen heb mogen geven in de afgelopen jaren.

Gisteren was ik blij verrast met hetgeen ik tegen mijn logopediste zei: “Ik heb nu eindelijk de tijd voor mezelf waar ik al jaren naar snak. Ik heb tijd om meer over mijzelf te lezen en te ontdekken en het doel van dit revalidatietraject is dan ook om mijn werkelijke persoon te ontdekken. Ik ben Manon en ik mag er ook zijn, met al mijn kwaliteiten en beperkingen.”


Volg mij op sociale media!

/0 Reacties/door

Acceptatie

Vanaf 10 juni j.l. ben ik in een revalidatietraject in revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht. Ik ben dit traject gestart omdat ik met burn-out klachten ben uitgevallen van mijn werk bij Rabobank Nederland. Ik ben ontzettend blij dat ik deze kans gekregen heb om op deze manier weer helemaal tot mezelf te komen en dat er met een gespecialiseerd team gekeken wordt hoe mijn leven met een beperking nog verder geoptimaliseerd kan worden.

Toch is zo’n traject ook heel erg confronterend. Dat heb ik nu al gemerkt. Voor de ergotherapeut moest ik een weekschema bijhouden waar ik in moest vullen wat ik ieder half uur doe. Een hele week lang, iedere dag! In de week dat ik dit in moest vullen, had ik een redelijk rustig weekje. Er waren wel een aantal dingen die ik moest doen en regelen, maar ik was veel thuis om goed te kunnen rusten. Toen ik afgelopen vrijdag met mijn prachtig ingevulde schema bij de ergotherapeut kwam, vertelde zij mij dat ze vond dat mijn schema nog steeds te vol is en dat ik meer rustmomenten in moet bouwen. Dit hoeft niet voor de rest van mijn leven, maar op dit moment is dat wel belangrijk, omdat ik in een overbelaste fase zit. Dit kwam best hard bij mij binnen, omdat ik het gevoel heb dat ik op dit moment alleen maar met mezelf bezig ben en geen tijd heb voor mijn sociale leven. En ik ben zo gek op mensen! Het werd mij wel duidelijk dat er nu echt iets structureels moet veranderen, want anders kan ik nooit meer zo van mensen genieten zoals ik dat ooit gedaan heb.

Naast mijn behandelingen bij de fysiotherapeut, ergotherapeut, sportinstructeur, logopedist en de revalidatiearts ben ik ook onder behandeling bij een maatschappelijk werker. Zij wist in eerste instantie niet zo goed waar ze mij mee zou moeten helpen, omdat ik alle regeldingen prima op de rit heb. Ik heb haar uitgelegd dat ik dat ook wel prima kan, maar dat ik deze zaken vooral met mijn hoofd doe. Daarnaast ben ik nog heel vaak verdrietig om wat er met mij gebeurd is en hoe mijn leven er nu uitziet. Dit verdriet zit nog heel diep in mijn hart. Ik wil mijn gesprekken bij de maatschappelijk werker dan ook benutten om hier beter mee om te kunnen gaan.

Ik ben nu op een punt in mijn leven aangekomen waarbij een grote omslag gemaakt moet worden. De afgelopen 16,5 jaar ben ik vooral bezig geweest met revalideren om ooit weer te kunnen lopen en om net zo goed te zijn als ‘normale’ mensen. Ik ben naar mijn eigen basisschool terug gegaan, naar een gewone middelbare school en heb een HBO-opleiding in vier jaar afgerond. Daarom is het niet zo gek dat ik nu tegen een burn-out aanzit. In De Hoogstraat wordt mij nu regelmatig verteld dat het niet erg is om ‘anders’ te zijn dan andere mensen en dat het juist goed is dat ik mijn eigen tempo en belastbaarheid bepaal. Dit is totaal tegen mijn drijfveren van de afgelopen jaren in en daarom kan deze omslag ook niet in een paar weken plaatsvinden. Maar ik heb er het volste vertrouwen in dat dit gaat lukken. Om een stap vooruit te kunnen doen, zal ik eerst een stapje terug moeten doen om mijn lichaam en geest eerst weer even de rust te geven die gevraagd wordt.

Nu ik dit traject onderga, ben ik er van overtuigd dat dit de juiste weg is die ik nu ingeslagen ben. Het is niet erg dat ik anders ben dan andere mensen. Ik ben uniek en ik ben Manon! Alle dingen die ik nu meemaak, zorgen ervoor dat ik steeds meer mezelf word en steeds meer de echte Manon aan de wereld kan laten zien.


Volg mij op sociale media!

/0 Reacties/door