Het valt me op dat alle activiteiten die ik op dit moment onderneem, bijdragen aan één en hetzelfde doel, namelijk: Helemaal mezelf kunnen zijn en mezelf laten zien. De activiteiten die ik hiervoor onderneem op dit moment zijn: het voeren van netwerk- en sollicitatiegesprekken, stemtherapie/zangles en het lezen van heel veel boeken over zelfontwikkeling. Ik ervaar het echt als een stijgende lijn en vind dat fantastisch! Het is net als een ui waar steeds een laagje van af gaat. Zo kom je steeds dichter bij de kern.

Sinds mijn afstudeerproject (2012) heb ik het gevoel dat ik het onderwerp De arbeidsparticipatie van mensen met een beperking even los moet laten en ruimte moet geven, zodat het zich positief kan ontwikkelen. Nu is het voor een loopbaanadviseur sowieso lastig om uit ‘dit wereldje’ te komen, omdat het een deel van mijn vakgebied is.

Nu ik het onderwerp wat meer losgelaten heb, merk ik dat ik steeds vaker gevraagd wordt voor interviews en presentaties die te maken hebben met de arbeidsparticipatie van mensen met een beperking. Zo stond ik vorige week nog in het Algemeen Dagblad van de regio Utrecht, omdat er een nieuwe pilot gestart is om meer hoogopgeleide mensen met een beperking aan een baan te helpen. Dit interview is te lezen op de pagina Publicaties. Ik geniet heel erg van dit soort aanvragen! Maar toch komt regelmatig de vraag bij mij naar boven: Heb ik hier nu voor gestudeerd?

Afgelopen weekend had ik hier een gesprek over met een vriendin. Zij heeft ook een (niet-zichtbare) beperking en zij heeft dezelfde vraag als ik. Bij haar gaat het zelfs zo ver dat mensen zeggen dat zij haar beperking zou misbruiken voor haar werk. Dat mensen dit vinden, zorgt bij mij voor een verdrietig gevoel. Doordat we een beperking hebben, hebben we ook met andere zaken te maken in ons dagelijks leven. Vaak dingen waar ‘normale’ mensen niet mee te maken hebben en niet eens over nadenken. Mijn vriendin en ik maken deze dingen bespreekbaar en hopen op deze manier meer begrip te krijgen in de maatschappij voor mensen met een beperking. Ik wil mijn ongeluk niet alleen een vreselijke gebeurtenis uit het verleden laten zijn, maar er ook leermomenten uit halen voor mijzelf en voor andere mensen. Dit heeft er wel voor gezorgd dat mijn rolstoel mijn handelsmerk geworden is. Door die rolstoel kennen veel mensen mij en word ik gevraagd om mijn mening te geven over zaken die hiermee te maken hebben.

Vandaag bij de Support Beurs in Utrecht kwam ik erachter dat ik helemaal niet ‘uit’ het wereldje van mensen met een beperking wil, maar dat ik zou willen dat het geen apart wereldje is. Want wat een potentie hebben de mensen die ik vandaag ontmoet heb! En wat zijn er veel mogelijkheden in Nederland! En wat zijn er veel mensen en bedrijven bezig om het leven van mensen met een beperking zo normaal mogelijk te laten zijn! Als ik dit allemaal zie, ben ik er van overtuigd dat het op een dag geen aparte wereld meer is. Als dit gebeurt, gaat er weer een laag van de ui af en kunnen mensen met een beperking nog meer zichzelf zijn met al hun talenten en kwaliteiten.