Normaal gesproken wil ik voor mijn blogs titels bedenken die kracht en positiviteit oproepen bij mensen en uitnodigen om mijn blog te gaan lezen. Ondanks dat de eerste indruk bij deze titel wellicht niet erg positief is, heb ik er wel degelijk een positieve achterliggende gedachte bij.

Vorige week heb ik een gesprek met de revalidatiearts, mijn ergotherapeut en fysiotherapeut gevoerd. Voor mij was dit een erg heftig gesprek. De afgelopen weken zijn we tot de conclusie gekomen dat het herstel van mijn overbelaste rug erg langzaam gaat en dat er andere oorzaken zijn dan alleen overbelasting.

Mijn fysiotherapeut heeft mijn rug en armen onderzocht en voelt en ziet hierbij veel beperkingen, zoals spasme in mijn armen en handen. Daarnaast ben ik al vanaf mei aan het fitnessen, maar is mijn spierkracht niet zoveel toegenomen als dat we gehoopt hadden. Het is heel goed mogelijk dat door de hersenbeschadiging als gevolg van het auto-ongeluk d.d. 24-12-1996 spiergroepen in mijn armen niet meer aangestuurd worden door mijn hersenen. Doordat het moeilijk is om de spieren in mijn armen nog meer te trainen en sterker te maken, zal het in de toekomst lastig blijven voor mij om zelf mijn rolstoel voort te bewegen op de manier waarop ik dat nu doe. Als ik doorga op de manier waarop ik dat nu doe (dat houdt in: in een handbewogen rolstoel waarbij ik zelf moet rijden) zal er in de komende jaren veel slijtage optreden aan met name mijn schouders. Om die reden hebben mijn ergotherapeut en fysiotherapeut om ook eens een passing met een elektrische rolstoel te doen en deze optie serieus te overwegen.

Het bericht over het feit dat er spieren in mijn armen niet meer aangestuurd worden door mijn hersenletsel heb ik nog nooit eerder op zo’n manier gehoord en daarom kwam dit bij mij erg hard aan. Het voelde alsof mijn wereld instortte en als een achteruitgang. Vragen die bij mij opkwamen, waren: Hoe kan het dat we hier nu pas achter komen? Heb ik hier nu de afgelopen jaren zo hard voor getraind? In eerste instantie kwamen er veel emoties bij mij los, maar daarna ging ik heel veel vragen stellen aan mijn therapeuten om meer duidelijkheid te krijgen.

Omdat ik zo jong was toen ik het ongeluk kreeg, heb ik de beperkingen die ik in mijn armen heb nooit zo erg gerealiseerd. Voor mij was dit gewoon de werking van mijn lichaam en daar heb ik nooit echt over nagedacht. Mijn ouders, ik en de artsen waren eigenlijk alleen maar met mijn benen bezig om te kijken op welke manier we deze weer recht zouden kunnen krijgen (de spieren in mijn knieholte zijn verkort waardoor mijn benen niet meer helemaal recht kunnen) en op welke manier ik misschien nog een paar stapjes zou kunnen zetten met krukken of een looprek. Ook heb ik nooit zulke heftige pijnklachten aan mijn rug en armen gehad als het laatste jaar.

Nu ik dit allemaal weet, realiseer ik mij ook dat de kans steeds kleiner wordt dat ik ooit nog uit de rolstoel zal kunnen komen. In mijn tienerjaren heb ik altijd twee sporen bewandeld: enerzijds mijn school en studie, omdat ik daar sowieso goede resultaten in kon behalen, maar daarnaast heb ik altijd veel tijd en energie aan mijn revalidatie besteed. Dit heb ik allereerst gedaan vanuit de gedachte dat mijn beperkingen niet erger mogen worden dan dat ze nu zijn en dat ik wil blijven kunnen wat ik nu kan, maar anderzijds was er altijd nog de hoop ooit nog te kunnen lopen. Al zijn het maar een paar stapjes. Na vorige week is er een hele andere periode aangebroken in mijn leven, namelijk die van acceptatie. Wellicht ben ik nu op het moment aangekomen in mijn leven dat ik dingen uit het verleden los moet laten om me vol positieve energie te kunnen richten op de toekomst en de dromen die ik nog wil verwezenlijken.

Afgelopen week heb ik een ongelofelijk emotionele week achter de rug, waarin ik gelukkig veel steun heb gekregen van mijn ouders, vriendje, vrienden, vriendinnen en het revalidatiecentrum. Op dit moment probeer ik alles weer vanuit een positiever perspectief te bekijken en stukje bij beetje gaat dat ook wel lukken. Hetgeen wat mijn maatschappelijk werkster vorige week zei, komt nu steeds in mijn gedachten naar boven. Zij zei: “Er is eigenlijk niets veranderd. Het enige verschil tussen nu en vanmorgen is dat je nu meer weet dan toen. Maar je bent nog steeds dezelfde Manon en jouw beperkingen zijn nog hetzelfde als vanmorgen.” Hier ben ik het helemaal mee eens.

Uiteraard houd ik jullie op de hoogte over het verdere verloop van mijn revalidatietraject en welke nieuwe rolstoel het gaat worden e.d. Ik hoop dat ik door het delen van mijn verhaal een steun kan zijn voor mensen die hetzelfde meemaken of die voor andere moeilijke keuzes staan in hun leven. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen. Ik ben echt diep onder de indruk van de steun die ik van alle kanten krijg. Ook van mensen die het zelf helemaal niet door hebben, maar die voor mij heel bijzonder zijn.